By Książka „Historia antykultury” stanowi swoiste opus magnum myśli Krzysztofa Karonia, który jest – w mojej ocenie – najważniejszym współczesnym interpretatorem marksizmu.
Chociaż Krzysztof Karoń wydał swoją publikację w 2018 roku, wciąż można ją nabyć, do czego z całego serca zachęcam. Obecnie „Historia antykultury” jest dostępna w wersji 1.0, a więc po poprawkach i uzupełnieniu o dodatkowe rozdziały, które w ocenie autora pomogą w lepszym zrozumieniu całego dzieła. Odsyłam do oficjalnego sklepu HistoriaAntykultury.pl, gdzie jest opcja zamówienia tej pasjonującej lektury.
Na potrzeby niniejszego artykułu skontaktowałem się z Krzysztofem Karoniem i poprosiłem go o przesłanie paru zdań własnego komentarza, tj. wskazanie, dlaczego w jego opinii warto zajrzeć do tej książki. Jak mogłem się tego spodziewać, otrzymałem wypowiedź o wiele dłuższą, niż nawet potrzebowałem. Nie jest to jednak minus, a koniec końców plus, ponieważ nikt tak dobrze nie zareklamuje dzieła jak sam twórca. Dlaczego zatem „Historia antykultury” jest tak istotną pozycją, bez której nie będziemy w stanie właściwie zrozumieć otaczającej nas rzeczywistości? Oddaję głos autorowi:
– Głowna myśl książki prowadzi do wniosku, że współczesny regres kultury jest wynikiem przejęcia – w długim procesie – przez antykulturę tej sfery życia społecznego, która kształtuje mentalność ludzi od najmłodszych lat, czyli systemu wychowania i edukacji, opanowanego przez ideologię darmowej wolności. Książkę kończy sugestia, że warunkiem powstrzymania wspomnianego regresu jest przywrócenie zasad wychowania kulturowego. Niestety, działania w tym kierunku są utrudnione przez to, że obecnie wpływami antykultury zainfekowani są zarówno rodzice, jak i przeważająca część środowiska nauczycielskiego, a proces antykulturowej deformacji psychiki dzieci rozpoczyna się już w domu rodzinnym – wyjaśnił Krzysztof Karoń.
Osobiście muszę przyznać, że praca Karonia otworzyła mi oczy i w pewnym sensie ukonstytuowała mnie jako publicystę. Sądzę, że wpłynęła na moje postrzeganie procesów społeczno-politycznych i doprowadziła do sytuacji, w jakiej się znajduję. Chociaż słowa jak „uczeń”, a tym bardziej „kontynuator”, brzmią górnolotnie, to jednak trudno zaprzeczyć, że identyfikuję się z nurtem interpretacji marksizmu, który wyznaczył Karoń. Żywię również głęboką nadzieję, że jego cały dorobek będzie można nie tylko zachować w przyszłości, ale również rozszerzyć o nowe elementy, oczywiście w zgodzie z pierwotnymi intencjami myśliciela. Jestem pewien, że wszystko dopiero przed nami – co prawda kryzys jest zatrważający, ale wciąż istnieje szansa na przełamanie antykulturowej ofensywy marksizmu.
– Książka ma na celu uświadomienie czytelnikom tego faktu i skłonienie do poszukiwania dróg wyjścia z kulturowej zapaści – podsumował Karoń.
Otrzymałem od autora również nieco dłuższy opis poszczególnych części książki, który oczywiście publikuję poniżej. Przypomnijmy, że pozycja składa się z trzech zasadniczych elementów, tj. przedstawienia pojęć podstawowych, bardzo rozległej historii kultury oraz finalnie – analizy ideologii marksizmu antykulturowego. Gorąco zachęcam do lektury!
Co znajdziesz w książce?
„Część pierwsza przedstawia treść podstawowych pojęć kultury zdeformowaną przez wpływ marksistowskiego marszu przez instytucje, wyjaśnia mechanizm kultury, związek między wolnością i pracą oraz wyjaśnia działanie rynku, na którym działają nie tylko wymieniający się producenci dóbr, ale również złodzieje dążący do zdobywania dóbr bez konieczności ich produkcji kosztem ograniczenia własnej wolności.
Część druga przedstawia skorygowaną historię kultury, której najistotniejszym, chociaż notorycznie pomijanym wątkiem jest nieustanne dążenie ludzi i grup społecznych do grabieży, czyli zaboru cudzego terytorium i jego bogactw naturalnych oraz zniewalania ludzi i grup społecznych i zaboru produkowanych przez nie dóbr lub zmuszania ich do niewolniczej pracy produkcyjnej. W tak rozumianej historii kultury naturalną ludzką skłonność do grabieży ograniczył – w długim procesie – wpływ chrześcijaństwa, a raczej jego głównego, katolickiego nurtu. Ponieważ wpływ chrześcijaństwa ograniczał naturalną skłonność do grabieży i stał w sprzeczności z interesami uprzywilejowanych grup społecznych, od epoki renesansu rozpoczęła się systematyczna walka z chrześcijaństwem, której skutkiem stała się stygmatyzacja katolicyzmu i jego instytucjonalnej reprezentacji – Kościoła katolickiego.
Część trzecia przedstawia historię antykultury, czyli ruchu, którego celem jest zniszczenie instytucji kultury (rodziny, religii, nauki, sztuki, prawa). Chociaż zjawisko antykultury obejmuje współcześnie wiele nurtów o odrębnej genealogii, to jego podstawą i trzonem jest ideologia marksistowska, ponieważ to Karol Marks już w swoich wczesnych pismach (Manuskrypty Paryskie) za warunek obalenia kapitalizmu i realizacji systemu komunistycznego uznał likwidację wspomnianych instytucji kultury (jako bazy konstytuującej własność prywatną) oraz przedstawił aktualną do dnia dzisiejszego taktykę rewolucyjnej walki, opartą o zasadę nieustannego wyzwalania ofiary nierozwiązywalnego, społecznego konfliktu. Historia antykultury przedstawia proces ewolucji ideologii marksistowskiej od marksizmu klasycznego przez marksizm psychoanalityczny i semantyczny aż do współczesnej fazy marksizmu magicznego, opartego na performatywistycznej koncepcji gender. W odróżnieniu od marksizmu klasycznego, którego celem było przejęcie i utrzymanie władzy politycznej za pomocą terroru bezpośredniego, celem kolejnych faz marksizmu zrewidowanego, czyli teorii krytycznej, jest budowa systemu zarządzania chaosem, w którym społeczeństwo pozbawione zdolności do pożytecznej pracy (a więc skazane na kradzież) jest kontrolowane przez dominujące, pasożytnicze elity”.
Rozmawiał i redagował Jakub Zgierski