Syndrom Kinsey’a – Transkrypt filmu

Film „Syndrom Kinseya” to długi film dokumentalny ukazujący życie i wpływy doktora Alfreda Kinseya, uważanego za ojca rewolucji seksualnej. Jednak czy Kinsey uwolnił Amerykę od pruderyjnego spojrzenia na seks? A może pomógł uwolnić okropności naszego obecnego społeczeństwa? Ten dokument pokazuje, w jaki sposób raporty Kinseya z lat 40. i 50. XX wieku były wykorzystywane w XX i XXI wieku do zmiany przepisów dotyczących przestępstw seksualnych w Ameryce, usuwając ochronę amerykańskich kobiet i dzieci.

Dalsze wyjaśnienia opisują jak badania Kinsey’a położyły fundament pod edukację seksualną – kształcenie nauczycieli, psychologów, a nawet księży katolickich w zakresie ludzkiej seksualności. Jakie były konsekwencje dla społeczeństwa? I na czym tak naprawdę opierały się badania Kinseya? Poznaj odpowiedzi na te i inne pytania w tym, co MOVIEGUIDE nazwał jedną z najważniejszych produkcji XXI wieku.

Zachowania seksualne i charakterystyka orgazmu – Alfred Kinsey

10 pytań do Instytutu Kinsey’a

Dr John Money i Teoria Tożsamości Płciowej

 

Transkrypt filmu „Syndrom Kinsey’a”

 

Esther White: Dzieci są tak niewinne, że nie zdają sobie sprawy, kiedy dorośli je molestują. Świat jest według nich bezpieczny, dopóki ktoś im nie pokaże, że jest inaczej, aż pojawi się ktoś, kto ukradnie ich niewinność. Moja niewinność została mi odebrana w domu. Ale teraz, dzieci na ulicach nie są bezpieczne.

Dziennikarz: Ile miałaś lat, kiedy poznałaś dr Alfreda Kinsey’a?

Esther White: Prawdopodobnie było to w 1943 roku. Nie wiedziałam, kim on jest, jedyne, co wiedziałam, to to, że mój tata był bardzo podekscytowany możliwością zabrania mnie do niego na rozmowę.

Dr Judith Reisman: Pytasz co by powiedziało amerykańskie społeczeństwo, jeśli zrozumiałoby, co właściwie było podwalinami tego, co stało się seksualną rewolucją? Socjopata seksualny.

Dziennikarz: Czy pamiętasz, jak Twój ojciec molestował cię ze stoperem?

Esther White: Tak.

Dr Judith Reisman: Gdyby społeczeństwo amerykańskie wiedziało, że Kinsey pracował z nazistowskim pedofilem, akceptując gwałcenie dzieci oraz ewentualnie, zabójstwo tej jednej dziewczynki.

– Ty i ja weźmiemy udział w eksperymencie.

Dr Judith Reisman: Ten mężczyzna był jednym z najważniejszych ludzi jaki wziął udział w dekryminalizacji każdego możliwego prawa, które kiedykolwiek mieliśmy, które chroniło kobiety i dzieci.

 

Syndrom Kinsey’a

 

„Wolność nie może zostać ustanowiona bez moralności, ani moralność bez wiary.” – Alexis de Tocqueville

 

Narrator: Kiedy powstawała Ameryka, powiedziano, że nasze wartości będą oparte na naukach chrześcijańskich z Biblii. Andrew Jackson powiedział: „Ta księga (Biblia) jest skałą, na której spoczywa nasza republika.” Jednak na przestrzeni XX wieku obraz Ameryki jako narodu chrześcijańskiego był kwestionowany.

Barack Obama: Nawet gdybyśmy chcieli, nie jesteśmy już narodem chrześcijańskim.

Dick Cheney: To państwo powstało głównie na zasadach chrześcijańskich.

Narrator: W które twierdzenie powinni wierzyć Amerykanie? I na jakich zasadach opieramy nasz kompas moralności, tego co jest dobre, a co złe w naszym społeczeństwie? George Washington w swojej Przemowie Inauguracyjnej w 1789 roku powiedział:

„…naród, który odrzuca wszelkie prawa i porządki boskie, nakazane przez samego Boga, nie może oczekiwać na przychylność losu.”

Jedną z głównych wartości była ochrona/opieka kobiet i dzieci, co było uznawane za święty obowiązek wszystkich mężczyzn. Jednak teraz, powołując się na tak zwaną wolność, ochrona najbardziej bezradnych została zagrożona. Możemy tylko zastanawiać się nad tym, co powiedzieliby założyciele naszego kraju, gdyby tylko mogli zobaczyć co dzieje się z dziećmi w dzisiejszej Ameryce oraz poznali powody kryjące się za takim stanem rzeczy. Wiele amerykańskich dzieci znika. Według Office of Juvenile Justice [biuro wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich], co czterdzieści sekund w USA znika jedno dziecko. Mimo, że większość dzieci zostaje odnalezionych, ustalono, że każdego roku więcej niż 58 tysięcy dzieci zostaje porwanych przez ludzi niezwiązanych z rodziną. Rodzice żyją w ciągłym strachu o bezpieczeństwo swoich dzieci, nawet w pobliżu własnego domu. Wygląda na to, że drapieżnicy polują na ulicach Ameryki jak nigdy wcześniej, poszukując ofiar, na których mogą dać upust swoim obrzydliwym popędom. Wiele naszych praw/ustaw dostaje nazwę od imion dzieci, które były ofiarami gwałtu lub morderstwa, których pamięć jest echem wołającym o sprawiedliwość. Jednak wygląda na to, że problem ten z czasem tylko się pogarsza.

Anne Bremner: Widzimy także wiele wiadomości o porwaniach i morderstwach dokonanych przez przestępców seksualnych. Twoje dziecko może po prostu zniknąć w każdej chwili.

Narrator: Twarze dzieci, które zaginęły, prześladują nasze społeczeństwo, kiedy twarze zapłakanych rodziców stają się częścią narodowego koszmaru. W tym samym czasie twarze przestępców seksualnych, ludzi odpowiedzialnych za te dramaty, wypełniają nas strachem i nienawiścią. Jeśli dziecko przeżyje maltretowanie przez nich, jego życie będzie przepełnione problemami, prześladowane wspomnieniami horroru z przeszłości.

Michael Cardoza: To jest obrzydliwe. Dzieci nie powinny przechodzić przez coś takiego. To jest okropne. Zostawia to na nich na zawsze psychologiczne blizny, wpływa to na ich życie.

Anne Bremner: Niektórzy eksperci twierdzą, że kto raz był pedofilem, zawsze nim będzie Recydywa w ich przypadku wynosi około 80-90%, jeśli nie więcej.

Joseph Schimmel: Najpiękniejsze miejsca w Ameryce stają się placem zabaw dla pedofilów. Ojciec Jesicci Lunsford powiedział: „Obudź się, Ameryko. Twoje dziecko może być następne.” Niestety, większość ludzi chce odciąć się od tych dowodów. Odwracają wzrok, niczym struś chowający głowę w piasek, nie chcą zmierzyć się z tym co jest przed nimi, dopóki nie są do tego zmuszeni. Ponieważ wtedy dotyczy to ich dziecka.

Narrator: Częścią tego zamieszania są wyroki sędziów, którzy często wysyłają notorycznych przestępców seksualnych na wolność, z powrotem do naszego sąsiedztwa, wiedząc, że jest tylko kwestią czasu, zanim uderzą ponownie. Czy możliwe jest to, że ci sędziowie są skorumpowani przez własne uzależnienia seksualne?

Dr Judith Reisman: Wiemy, że sędziowie są ludźmi, są tacy sami jak inni.

Narrator: W całym kraju jest wiele udokumentowanych spraw sędziów uzależnionych od pornografii. Zezwolenie na takie zachowanie mogło zostać wydane w 1970 roku, kiedy Sędzia Sądu Najwyższego, William O. Douglas oraz emerytowany sędzia Arthur Goldberg, pisali artykuły dla magazynu „Playboy”. Dlaczego powiązanie z magazynem z lekką pornografią, takim jak Playboy, mogło być powodem do niepokoju? I w jaki sposób odnosi się to do świata pedofilii? Niepokojąca odpowiedź na to pytanie może być rozwinięta w historii tego ruchu. W 1990 roku, Amerykańska Izba Adwokacka odnotowała, że 80% przestępców skazanych za molestowanie dzieci złożyło apelację i nie odsiedzieli, ani jednego dnia w więzieniu. Takie statystyki bez wątpienia wskazują na to, że większa część pedofili lądowała z powrotem na ulicach. Było to jednak kilka lat przed tym, jak Internet wszedł do powszechnego użytku, z najbardziej ekstremalnymi perwersjami seksualnymi, a szczególnie pornografią dziecięcą, co stało się głównym czynnikiem w warunkowaniu następnego pokolenia drapieżników seksualnych. W 2006 firma adwokacka Ester&Bamberger doniosła, że liczba wykorzystywanych seksualnie nieletnich i molestowanych dzieci rośnie każdego roku. Te okropne przestępstwa są bezpośrednio związane z rozwojem pornografii internetowej. Podali również, że

„… badania wskazują, że 77% pedofilów znęcających się nad chłopcami oraz 87% pedofilów znęcających się nad dziewczynkami przyznało się do tego, że naśladowali zachowania seksualne, które obejrzeli w filmie pornograficznym.”

Laurie Irwin: W zasadzie ludzie, którzy oglądają porno, odgrywają te sceny. W przypadku scen pedofilskich będzie podobnie, ludzie je zobaczą i odegrają.

James Lambert: Przemysł pornograficzny ma wielki wpływ na ludzi, ma on największe zyski w Internecie, ponad 3 mld dolarów dochodu rocznie pochodzi z pornograficznych stron internetowych. Są to bardzo przybliżone liczby, jestem pewien, że są one o wiele wyższe. Codziennie pojawia około od 500 do 700 nowych stron pornograficznych.

Dr Judith Reisman: Nie można zaprzeczyć, że wzrosła liczba molestowanych dzieci. Masakrujemy nasze dzieci, jest to wydarzenie przypominające holocaust, tylko wymierzony w nasze dzieci.

Michael Cardoza: Oskarżałem morderców, oskarżałem molestujących dzieci. I powiem wam, że jako prokurator jestem bardziej niepewny o pedofilii, niż o morderców. Nie wybielam morderców, nie jest to coś dobrego, ale ich zbrodnia jest skończona, ktoś już odszedł, jest to smutne. Jednak ten biedny chłopiec czy dziewczynka jest zraniona do końca swojego życia. Jest to bagaż, który będą dźwigać przez całe życie i my, jako społeczeństwo lepiej, żebyśmy się tym zajęli.

Narrator: Badacze wskazują, że obecnym problemem Ameryki są drapieżnicy seksualni. To rezultat rewolucji seksualnej, ruchu, o którym mówi się, że został zainspirowany przez zmarłego Alfreda Kinsey’a oraz jego sławne Raporty Kinsey’a, opublikowane po raz pierwszy w 1948 roku. Według organizacji konserwatywnej, Human Events, raporty Kinsey’a znajdują się w pierwszej dziesiątce najbardziej szkodliwych książek XIX i XX wieku. Numerem pierwszym na liście jest „Manifest Komunistyczny”, który przyczynił się śmierci ponad 100 mln ludzi jedynie w XX wieku. Książka Adolfa Hitlera, „Mein Kampf”, która przyczyniła się do holocaustu, wybuchu 2 wojny światowej, jest na drugim miejscu. A cytaty Przewodniczącego Mao, które zapoczątkowały komunizm w Chinach, są na 3 miejscu. Na miejscu 4 jest pierwsza amerykańska pozycja, „Raport Kinsey’a”,

„Zachowanie seksualne mężczyzn”, po której znajduje się „Zachowanie seksualne kobiet”. Ich opublikowanie porównywane było z wybuchem bomby atomowej w społeczeństwie amerykańskim. W 1989 roku National Reaserch Council w swoim raporcie opublikowało oświadczenie, że społeczeństwo amerykańskie może być podzielone na dwie kategorie: Era Przed-Kinsey’em oraz Po-Kinsey’u. Jak wpływ jednego człowieka mógł określić naszą kulturę i stworzyć, jak niektórzy twierdzą, najbardziej szkodliwą książkę w historii Ameryki?

Dr Judith Reisman: Wpływa ona na każdy aspekt naszej zdolności do podejmowania decyzji w naszym życiu.

Narrator: Dr Judith Reisman jest znana z ekspertyz na temat szkodliwego wpływu pornografii. Niejednokrotnie zeznawała przed Kongresem Stanów Zjednoczonych, a jej badania wykorzystywane były przez FBI oraz Rządy w krajach zachodnich podczas tworzenia praw dotyczących nieprzyzwoitości. Jest autorką książki „Kinsey: zbrodnie i konsekwencje”, w której szczegółowo opisuje niszczący wpływ Alfreda Kinsey’a w Ameryce oraz wierzy, że stoi on za rosnącą liczbą drapieżników seksualnych, którzy pochodzą z różnych zawodów i grup społecznych.

 

Dr Judith Reisman: Nauczyciele, lekarze, prawnicy, sędziowie, ludzie są łapani na prawo i lewo. Poświęcają oni swoje życie oraz życie swojej rodziny przez swoje uzależnienie od pornografii dziecięcej. I myślicie, że niby jak do tego doszło? Nie zaczęło się to dzisiaj. Zaczęło się to dawno temu. Dawno temu z Kinsey’em, który rozpoczął coś, co dzisiaj jest przedstawieniem mrożącym krew w żyłach. Seksualne wykorzystywanie dzieci, pedofilia, gwałty, tortury. Ludzie mówią, że nie można prześledzić wszystkiego, ale można znaleźć u Kinsey’a wystarczająco dużo, aby rozpocząć przeciw niemu dochodzenie.

Narrator: Punkt widzenia dr Reisman może wydawać się nieco ekstremalny,ale posiada ona bardzo niepokojące dowody, których konsekwencje często przedstawiane są w nocnych wiadomościach.

Prezenter TV (Fox News): 45-letni przestępca seksualny, Bradley Minehart, został skazany na karę od 1 roku do 3 lat w więzieniu za molestowanie 12-letniej dziewczynki w East Pen.

Widzimy oskarżonego, Joseph Edward Donky, który na swoim koncie posiada długą historię agresywnych ataków na tle seksualnym.

Don McQuay, kierowca autobusu szkolnego, przyznał się do molestowania ponad 200 dzieci.

Larry Don McQuay: Byłem w stanie manipulować rodzicami oraz dziećmi, wmawiając im, że jestem miłym kolesiem, który nikogo nie skrzywdzi, nie zrobi nic obrzydliwego. Uważam się za demona. Jestem zbyt niebezpieczny, żeby być na ulicy.

Prezenter TV: Powinien być wypuszczony?

Susan Reed: Próbowaliśmy protestować przeciwko zwolnieniu warunkowemu. Niestety, jak mówiłam, prawo nakazuje jego wypuszczenie.

Prezenter TV: Nie wiedziałem, że każdy przeciętny drapieżnik seksualny molestuje średnio sto dzieci. Sprawia to, że moja złość jest jeszcze większa.

Narrator: Przez wiele lat Amerykanie zastanawiali się, dlaczego notoryczni przestępcy seksualni otrzymują niskie kary więzienia, po czym są ponownie wypuszczani na wolność. Według dr Reisman odpowiedzią jest Alfred Kinsey.

Dr Judith Reisman: Prawo karne zostało zmienione na podstawie jego spreparowanych danych. Był bezpośrednio zamieszany w te zmiany. Kinsey robił to stan po stanie w USA, krok po kroku. Posiadam jego zeznanie z Kalifornii z 1949 roku, w którym powiedział komisji, że zaostrzy on prawo pod kątem przestępstw seksualnych w taki sposób, aby dzieci były pod wystarczającą ochroną z powodu zamordowania tych dwóch małych dziewczynek. Pojechał on do Kalifornii żeby zeznawać w 1949 roku, twierdząc, że powinno się wszystkich wypuścić, bo pedofile i pederaści nie powtarzają swoich przestępstw. Że zwolnienie warunkowe było czymś absolutnie krytycznym i zmniejszy ilość zbrodni na tle seksualnym. Komitet mu uwierzył. Zmniejszyli wymiar kar za przestępstwa na tle seksualnym, zwalniano więźniów warunkowo i nie poprzestali na tym.

Narrator: Kiedy po raz pierwszy opublikowano Raport Kinsey’a, znany prawnik z American Civil Liberties, Morris Ernst napisał, że w zasadzie każda strona z Raportu Kinsey’a dotyka kodeksu prawnego/karnego. Stwierdził, że żadna izba adwokacka, magazyn prawniczy czy komitet prawniczy nie może brać pod uwagę praw seksualnych bez badań Kinsey’a. Według Westlaw, najczęściej używanego źródła informacji prawnych, pomiędzy rokiem 1982 a 2000 około 650 osób cytowało Alfreda Kinsey’a.

Joseph Schimmel: Przepisy prawne względem pedofilów, przyjęte po 1955 roku, były oparte na badaniach Kinsey’a.

Dr Judith Reisman: W tabeli opisane jest jak badania Kinsey’a wpłynęły na prawo w Ameryce. W kodeksie karnym American Law Institute z 1955 roku, to było w wtedy, gdy usunięto ochronę kobiet i dzieci z amerykańskiego systemu prawnego. System Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych od 1948 roku do dzisiaj.

Narrator: Po publikacji swojego raportu, Kinsey podróżował po kraju prowadząc wykłady na różnych uczelniach oraz zeznając przed ustawodawcami. Był uznawany za czołowego eksperta na świecie w sprawach seksualności ludzi. Szczególnie dyskutował na temat przepisów odnoszących się do przestępców seksualnych oraz edukacji dzieci.

Krótka historia edukacji seksualnej – dr Miriam Grossman

 

Dr Judith Reisman: Kinsey twierdził, że dzieci w 100% są orgazmiczne [przeżywają orgazmy] od urodzenia, dlatego dzieci mogą zyskać na seksie z dorosłymi, czy nawet na kazirodztwie, co jest nielegalne, więc powinniśmy zmniejszyć dopuszczalny wiek. Pracował nad tym, żeby wszystko było legalne… Dzieci potrzebują wczesnego i dokładnego szkolnego wychowania seksualnego, ponieważ są seksualne od urodzenia, było to nielegalne w tamtych czasach, a teraz jest wszędzie. Potrzebują masturbacji oraz nauki na temat aktów heteroseksualnych oraz homoseksualnych, co było nielegalne, a teraz jest nauczane.

Odnośnie zwolnień warunkowych Kinsey twierdził, że przestępcy seksualni rzadko powtarzają podobne seksualne przestępstwa, dlatego wszyscy przestępcy seksualni powinni dostać zwolnienie warunkowe. I jest to dokładnie to, co zaczęło mieć miejsce.

Narrator: Częścią obrony Kinsey’a przemawiającą za obroną pedofilów było to, że dzieci nie są tak naprawdę krzywdzone w wyniku kontaktu seksualnego z dorosłymi. Więc na tej podstawie nie było sensu wsadzać do więzienia pedofilów na długi okres czasu.

Dr Judith Reisman: W 1950 roku Rockefeller finansował powstanie Kodeksu Karnego wydanego przez American Law Institute. W 1952 roku przegląd prawny Harwardu złożył wniosek zmian w Kodeksie Karnym, dotyczący przestępstw seksualnych na podstawie tego, co odkrył Kinsey. Potem, w 1955 roku, nowy Kodeks został stworzony i wysłany do wszystkich ustawodawców w kraju, przez tych wszystkich ważnych ludzi, sędziów, prawników, socjologów, prawników itp.

Od tego czasu, nowy Kodeks Karny, a właściwie przepisy dotyczące „przestępstw seksualnych” zostały rozesłane do wszystkich stanów i wprowadzone do użycia w całości lub częściowo w różnych częściach kraju od 1956 roku, tutaj jak i w Illinois, Minnesocie itp. i innych stanach Unii.

Narrator: Jak zauważyła dr Reisman, Kodeks Karny został ufundowany przez Fundację Rockefellerów. Nie jest zbiegiem okoliczności to, że Fundacja Rockefellerów również fundowała badania Alfreda Kinsey’a.

 

Dziedzictwo Rockefellera: umożliwienie rewolucji seksualnej – dr Judith Reisman, Mary McAlister

W latach 50-tych utworzono Komisję Kongresową pod przywództwem kongresmena B. Carroll Reece’a aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie wpływu dużych fundacji zwolnionych z podatków, w tym Fundacji Rockefellerów.

Dr Judith Reisman: W latach 50-tych wiele osób było zaniepokojonych tym, że fundacje były prowadzone przez ludzi o bardzo prostych, liberalnych programach/agendach, które odrzucały lub stawiały opór chrześcijańskiemu sposobowi życia.

Narrator: Świętej pamięci Norman Dodd był dyrektorem badań dla Komisji Reece’a. W wywiadzie przeprowadzonym krótko przed jego śmiercią Dodd powiedział, że częścią tego, co Komisja odkryła było to, że celem wielkich fundacji było odsunięcie Ameryki od wartości, na których ją zbudowano. Norman Dodd: Mieli zamiar dokonać tego poprzez system edukacji. Naszym odkryciem było to, że wielkie fundacje, takie jak Carnegie Endowment, Ford Foundation, Guggenheim i Rockefeller Foundation, wszystkie pracowały wspólnie, w harmonii, aby przejąć kontrolę nad systemem edukacji w USA.

 

Norman Dodd o Fundacjach zwolnionych z opodatkowania [USA] – napisy PL

 

Narrator: To stwierdzenie miało wielką wartość, biorąc pod uwagę bezpośredni wpływ, jaki miały badania Kinsey’a na edukację seksualną w Ameryce. Komisja Reece’a prześledziła wiele programów sponsorowanych przez te fundacje. Kiedy doszli do badań Kinsey’a, spotkali się z głośną opozycją ze strony zmarłego kongresmena, Wayne’a Haysa.

Dr Judith Reisman: Jest to dokładnie opisane w książce „Fundacje. Ich władza i wpływ”. Jest to książka, którą każdy Amerykanin, chcący poznać prawdę o tym, co dzieje się w naszym kraju, powinien przeczytać.

Narrator: Rene A. Wormser był prawnikiem działającym w Komisji Reece’a i w swojej książce napisał, że „wykopano pewne znaczące materiały o fundacji wspierającej projekt Kinsey’a.”

Pisał, że

„Doprowadziło to Pana Haysa do furii” „i domagał się, aby pokazać mu całe nasze materiały na temat Kinsey’a.”

„Przedstawiono mu je, po czym zdenerwowany powiedział do Pana Dodda, że mamy zaprzestać dalszego śledztwa w tej jednej sprawie …”.

„… twierdząc, że każdy członek Kongresu będzie przeciwko nam w innym wypadku.”

„Pan Hays zdecydowanie ogłosił Panu Doddowi, że jeśli śledztwo w sprawie Kinsey’a nie zostanie zakończone/porzucone, będzie on sprzeciwiał się jakimkolwiek dalszym działaniom naszej Komisji.”

Wormser twierdzi, że w wyniku tego wszystkie

„… cenne materiały w sprawie Kinsey’a nigdy nie ujrzały światła dziennego.”

Co znajdowało się w tych kartotekach, że doprowadziło do takiej reakcji ze strony kongresmena? Idąc dalej tym tropem, dowiedzieliśmy się, że badania Kinsey’a były częściowo finansowane przez podatników, którzy opłacają Instytut Kinsey’a do dzisiejszego dnia.

Dr Judith Reisman: W tym Instytucie dzieje się wiele rzeczy, które zostały zatajone.

Niektórzy wierzą, że jeśli prawda o badaniach Kinsey’a zostałaby ujawniona w latach 50-tych, to te informacje mogłyby wzbudzić drugą rewolucję.

Narrator: Co zatem było w aktach Kinsey’a i czy te informacje w dalszym ciągu mają wpływ, a być może prześladują Amerykę?

 

Materiały/dane Kinsey’a

 

Narrator: W latach 30-tych i 40-tych Alfred Kinsey przeprowadził tysiące wywiadów zarówno z mężczyznami jak i kobietami, spisując to, co nazywał ich „historiami seksualnymi”. Celem tych badań było odkrycie zachowań seksualnych przeciętnej kobiety i przeciętnego mężczyzny, żyjących w Ameryce w tym czasie. Alfred Kinsey był profesorem Indiana University w Bloomington. Pomimo, że był wychowany w wierze chrześcijańskiej, odrzucił wartości swojej rodziny na rzecz filozofii darwinowskiej, akceptując idee, że człowiek jest po prostu bardziej rozwiniętym zwierzęciem.

Paul Gebhard: [Alfred] Kinsey jako biolog i zoolog wierzył, że ludzie są zwierzętami, do czego wielu nienawidzi się przyznawać.

Narrator: Specjalnością Kinsey’a były badania nad osami, spędził lata zbierając i katalogując je całymi tysiącami. Zauważył niezliczone ilości różnic pomiędzy tymi owadami, doszedł do wniosku, że podobne zróżnicowanie musi również występować w zachowaniach u ludzi. Po przeprowadzeniu wywiadów z tysiącami ochotników, Kinsey nie tylko zebrał te dane, ale również doszedł do pewnych wniosków odnośnie zachowania seksualnego mężczyzn, kobiet i dzieci. Jednak czy jego badania były naukowo obiektywne? Czy były manipulacją dewianta seksualnego, który chciał przerobić przeciętnego amerykańskiego mężczyznę i kobietę na swoje podobieństwo?

James Lambert: [Alfred] Kinsey zalegalizował rewolucję wolności seksualnej. Zrobił to poprzez środowisko akademickie. Co jest interesujące na podstawie badań, które zostały przeprowadzone na temat tego dżentelmena, to fakt, że ten mężczyzna sam był zboczeńcem.

Narrator: Krytycy Kinsey’a twierdzą, że jego prawdziwy motyw działania nie był związany z nauką, tylko z programem społecznym, mającym na celu zmianę wartości moralnych w Ameryce. Było to coś, co zostało potwierdzone przez biografa Kinsey’a, Jonathana Gathorne-Hardy’ego.

Jonathan Gathorne-Hardy: Był to ogromny program społeczny. On nie chciał jedynie większej tolerancji seksualnej poprzez zrozumienie tego czym jest seks. Był na swój sposób ohydny, jeśli chodzi o homoseksualny seks. Była to bardzo potężna agenda/program społeczny, którą można odkryć czytając jego polemikę w książce. Idealnie wpłynęła na ludzi, którzy z nim pracowali w tamtym czasie.

Narrator: Kiedy Raport Kinsey’a został opublikowany, wstrząsnął krajem, ponieważ zachowania, które Kinsey opisał, nie odzwierciedlały tego, w co większość Amerykanów wierzyła na temat swojej własnej seksualności. Weźmy pod uwagę, że Kinsey w swoich badaniach poruszał zachowania z czasów II Wojny Światowej, oraz ludzi, których Tom Brokaw opisuje jako „Najwspanialsze pokolenie”. Wśród najbardziej kontrowersyjnych twierdzeń Kinsey’a jest idea, że 10% procent amerykańskich mężczyzn była w pełni homoseksualna przez co najmniej 3 lata swojego życia, podczas gdy 37% mężczyzn miało kontakt homoseksualny, aż do osiągniecia orgazmu, przynajmniej raz w swoim życiu.

Późniejsze badania znacznie zredukowały te wyniki. Tylko 1% mężczyzn w USA twierdziło, że są homoseksualni, podczas gdy jedynie 2-3% mężczyzn brało udział w jakichkolwiek kontaktach homoseksualnych w swoim życiu. Tak czy inaczej dane Kinsey’a były wykorzystywane przez mężczyzn takich jak Harrie Hay, który po zapoznaniu się z Raportem Kinsey’a porzucił swoją żonę i dzieci i zapoczątkował rewolucję w prawach gejów w latach 60-tych. Do dziś, ruch praw gejów oparty jest głównie na danych podanych przez Kinsey’a. Kinsey zanotował również wysoką liczbę stosunków przedmałżeńskich, twierdząc, że 69% amerykańskich mężczyzn spotkało się z prostytutką, a 50% żonatych mężczyzn dopuściło się cudzołóstwa. Późniejsze badania, przeprowadzone już w latach 60-tych przez Phyllis i Eberharda Kronhausen, wykazały, że swoboda seksualna wśród mężczyzn jest znacznie mniejsza, niż wykazywał Kinsey.

Według znajomych badaczy [Alfreda] Kinsey’a, powód tak dramatycznych różnic w wynikach związany był z tym, że Kinsey manipulował danymi, na przykład dane zebrane od regularnych więźniów dodawał do grona przeciętnych mężczyzn.

Dr Judith Reisman: Znalazł od 1300 do 1400 przestępców seksualnych, których zakwalifikował jako „normalnych, przeciętnych mężczyzn”. Co?

Narrator: Poza skazanymi przestępcami seksualnymi, Kinsey dołączył również innych więźniów, którzy odsiadywali wyroki za inne przestępstwa oraz 199 psychopatów seksualnych, dołączając ich wszystkich do grona populacji przeciętnych mężczyzn, po czym przedstawił te dane Ameryce jako zebrane od przeciętnych amerykańskich mężczyzn. W wywiadzie przeprowadzonym do filmu dokumentalnego pod tytułem „One in Ten/Jeden z dziesięciu” możemy usłyszeć, jak Paul Gebhard, jeden z współautorów Raportu Kinsey’a i członek jego pierwotnej ekipy, potwierdza wysoki procent więźniów wykorzystanych w badaniach i ich wpływ na dane Kinsey’a.

Paul Gebhard: Niektórzy badani mieli kiepskie wykształcenie. I kiedy mówię kiepskie, mam na myśli na przykład to, że 55% BADANYCH BYŁO WIĘŹNIAMI.

55% TO WIĘŹNIOWIE ODSIADUJĄCY WYROKI

Sądzę, że miało to dominujący wpływ na wyniki. Nie mieliśmy wystarczająco dużo ludzi spoza więzień, aby porównać wyniki. On jednak nie robił żadnych porównań, po prostu wziął ludzi z więzienia i użył ich jako ludzi w wykształceniem niższym niż średnie. Jednak problemem był nacisk, który nałożył na dane od badanych z niższym wykształceniem. Wprowadził on wiele błędów do danych.

Narrator: Po tym, jak przedstawił populacje więźniów jako przeciętnych mężczyzn nie można się dziwić, że zmieniono prawo, dopasowując je do drapieżników seksualnych, jednocześnie narażając kobiety i dzieci. W celu wytworzenia jak najwyższej aktywności homoseksualnej, Kinsey udał się do podziemi w Chicago,do barów dla gejów, łaźni dla homoseksualistów i dołączył dane zebrane od populacji gejów do danych od przeciętnych mężczyzn. Razem z „przemytnikami, hazardzistami, męskimi prostytutkami, zawalidrogami, alfonsami, złodziejami oraz bandytami…”, wszystko to według jego własnego raportu. Kinsey użył podobnych taktyk w celu przedefiniowania przeciętnej amerykańskiej kobiety.

 

Dr Judith Reisman: Cały czas używali tego zdjęcia, aby przekonać amerykańską publikę, że przeprowadzają wywiady z przeciętnymi amerykańskimi kobietami. Wszystko dobrze, poza tym, że była to jego sekretarka. Była sekretarką w Instytucie Kinsey’a i zawsze określali ją jako przeciętną amerykańską kobietę. Czasami była na zdjęciu z Kinsey’em, jak przeprowadza z nią wywiad, a czasami był on sam. Po umieszczeniu tej informacji w mojej książce, Instytut Kinsey’a przyznał się do tego na swojej stronie, czyli dodali jej imię, żeby nie wyglądało na to, że próbują kogoś oszukać.

Narrator: W celu wytworzenia wysokiego poziomu rozwiązłości seksualnej wśród zamężnych Amerykanek, Kinsey zredefiniował pojęcie mężatki tak, że jego definicja mężatki obejmowała każdą kobietę, która żyła co najmniej przez rok z mężczyzną. Ogólnikowy opis, który mógł zaliczać również prostytutki mieszkające ze swoimi alfonsami. W zasadzie prostytutki były subkulturą, której Kinsey szukał w celu zmieszania zebranych od nich danych z danymi zebranymi od populacji W wyniku tego, Raport Kinsey’a twierdził, że 50% amerykańskich kobiet była zaangażowana w seks przedmałżeński, podczas gdy 26% mężatek rzekomo dopuściło się cudzołóstwa. Kinsey twierdził również, że 87% niezamężnych kobiet przeszło zabieg aborcji, podczas gdy 25% zamężnych kobiet również dopuściło się aborcji. Takie wysokie wyniki są niezwykle szokujące, nawet według współczesnych standardów i wspomogły one legalizację aborcji w następnych latach. Przez dziesiątki lat dr Judith A. Reisman walczyła przeciw temu, co często jest nazywane „śmieciową nauką Kinsey’a”, ze względu na jej dramatyczny i niszczący wpływ na amerykańskie prawo i społeczeństwo.

Dr Judith Reisman: Poprawki, zaczęto uchwalać poprawki. We wszystkich szkołach prawniczych będą teraz omawiane dane Kinsey’a jako część systemu prawnego wprowadzonego przez Amerykański Instytut Prawa – Model Penal Code, który obowiązuje zarówno w prywatnych szkołach jak i publicznych, jest częścią edukacji seksualnej, znajduje się on w amerykańskich dziennikach prawnych, można go znaleźć w zwolnieniach warunkowych z zakładów karnych przyznawanych na podstawie tych poprawek,sądach stanowych, lokalnych, rodzinnych i dla nieletnich oraz biegli sądowi, ze świata seksualności napędzają całą tą strukturę.

Panie i panowie, mamy do czynienia z naprawdę paskudną sprawą, jak powiedział do mnie agent FBI, szef jednostki zajmującej się nauką behawioralną, po tym jak zapoznał się z moją pracą na temat Kinsey’a i Playboy’a, powiedział: „panowie, zostaliśmy wykiwani”.

Narrator: Dr Reisman nie jest osamotniona w swoich konkluzjach, ani pierwsza, która to odkryła. Prawnik z Komicji Reece’a, Rene Wormser pisze w swojej książce, że

„… szeroko publikowane … badania Kinsey’a służą jako linia obrony dla reform kryminalnych i społecznych, opierając się na bardzo nienaukowych materiałach zebranych przez dr Kinsey’a …”.

Wormser dalej cytował historyka psychiatrii, Alberta Deutsch, który powiedział o Raportach Kinsey’a co następuje:

„Tak bardzo szokujące są te rewelacje, tak bardzo odmienne od tego, co myślał cywilizowany człowiek… że gdyby nie ogromne wsparcie instytucji naukowych i ich nacisk, nikt by w to nie uwierzył.”

Wormser powiedział:

„Zauważcie, jakie wrażenie robi słowo ‘naukowy’ i jak fałszywe ono jest.”

Jednak sugerował on coś więcej, wyjawiając, że według Komisji Reece’a postmodernistyczny sposób myślenia współczesnych mieszkańców Ameryki nie jest przypadkiem, został on umyślnie wytworzony przez elitarne fundacje jako część o wiele większego programu, w którym Kinsey grał niemałą rolę.

Komisja Reece’a napisała, że

„W oczach Komisji wygląda na to, że istnieje silna tendencja wśród wielu badaczy społecznych, których badania wspierane są przez czołowe fundacje, w kierunku konceptu, że nie ma stałych, nie istnieje prawda obiektywna, że wszystko, wliczając w to podstawowe zasady moralne, może ulec zmianie, nieważne jak fundamentalne mogłyby być w chrześcijańskim systemie moralnym.”

„Infantylna doktryna, która twierdzi, że zmiany są zawsze konieczne, doprowadziła wielu tych 'naukowców’ do wiary w to, że nie istnieją już żadne 'niezbywalne prawa’. Uważają się za usprawiedliwionych, poprzez wsparcie grantami fundacji, aby swoje uprzedzenia oznakować jako prawdę i przeprowadzać eksperymenty na społeczeństwie.”

 

Dzieci Kinsey’a

 

Narrator: Do tej pory, najbardziej niepokojące dowody świadczące przeciw Raportom Kinsey’a to informacje odnoszące się do zachowań seksualnych wśród dzieci. Zostało to zauważone w latach 50-tych przez profesora Alberta Hobbsa, który napisał, że według Kinsey’a

„człowiek, który molestuje dziecko, może pozytywnie wpłynąć na jego późniejszy rozwój społeczny oraz seksualny.”

Dane na temat seksualności dzieci zostały w całości ujawnione przez doktor Judith Reisman w latach 80-tych, która oskarżyła Kinsey’a o trenowanie wielu pedofili w celu molestowania dzieci, w międzyczasie używających stopera w celu zanotowania tak zwanych „naukowych danych”.

Dr Judith Reisman: Ten mężczyzna, człowiek Kinsey’a, jest odpowiedzialny za gwałty i tortury setek, a wygląda na to, że nawet tysięcy, dzieci.

Narrator: Nietrudno zgadnąć, że Instytut Kinsey’a zaprzecza wszelkim oskarżeniom ze strony doktor Reisman. Twierdzą, że wszystkie dane na temat zachowań seksualnych dzieci pochodziły od jednego mężczyzny, który ot, tak notował i zapisywał jak naukowiec szczegółowe detale ze swoich spotkań z dziećmi. Ta teoria z jednym pedofilem została wymyślona przez doktora Johna Bancrofta, który został dyrektorem Instytutu Kinsey’a w 1995 roku. Bancroft nie tylko twierdził, że dane pochodzą od jednego mężczyzny, ale także, że Kinsey rzekomo zdobył te informacje dopiero kilka lat po tym, jak ten pedofil skończył z gwałceniem dzieci. Jest to sprzeczne z Raportem Kinsey’a, w którym przyznał się, że informacje zdobył od co najmniej 9 pedofilów. Jednak w tym wywiadzie dla kanadyjskiej telewizji z 1995 roku dr Bancroft mówi, że Kinsey odniósł się jedynie do trzech lub czterech pedofilów, po czym mówi, że tak naprawdę był tylko jeden. Kiedy zapytano go o oczywisty brak spójności, argumentem Bancrofta było to, że Kinsey po prostu skłamał w swoich badaniach. Posłuchajcie, jak niekomfortowo zaczyna wyglądać ta kanadyjska dziennikarka podczas wywiadu.

Dziennikarka: Czy Kinsey klarownie wyjaśnił w swoim Raporcie, że wnioski dotyczące seksualności tych 317 dzieci zostały oparte całkowicie na dowodach pochodzących od jednego przestępcy seksualnego?

Dr John Bancroft: Nie. Sugerował, że mogą one pochodzić od trzech lub czterech. Nie sądzę, żeby różnica ta miała istotną wartość.

Dziennikarka: Czy to było celowe zmylenie?

Dr John Bancroft: Myślę, że zmyślał.

Dziennikarka: Przepraszam, czyli co? Nie wydaje ci się, że wprowadzał celowo w błąd?

Dr John Bancroft: Tak, wydaje mi się, że wprowadzał w błąd, ale nie sądzę, żeby miało to jakikolwiek wpływ na konkluzje. Martwił się o zachowanie poufności. We wszystkich tomach starał się unikać skupiania uwagi na jakiejś konkretnej osobie.

Dziennikarka: Czy nie jest istotne, że wnioski wyciągnięte z badania na temat reakcji zachowań seksualnych dzieci pochodzą jedynie od jednego człowieka, który tak naprawdę jest dewiantem? Czy ten ktoś nie miał skrzywionego postrzegania seksualności?

Dr John Bancroft: Cóż, był to tylko jeden typ dowodów.

Narrator: Następnie dziennikarka zapytała, dlaczego tyle czasu zajęło odkrycie, że informacje pochodziły od pojedynczego pedofila, a nie od wielu, jak twierdził Kinsey. Bancroft odpowiedział jedynie, że odkrył to dopiero gdy został dyrektorem Instytutu Kinsey’a.

Dziennikarka: Dlaczego tyle czasu zajęło sprostowanie nieścisłości w zapisach/archiwach?

Dr John Bancroft: Kiedy dostałem się do Instytutu Kinsey’a i fala oskarżeń narastała, niektórzy ludzie do tej pory rozsądni, wyrazili swój niepokój na temat tych oskarżeń i mówili, jak to jest? Skoro zdobył te informacje od trzech lub czterech mężczyzn, dane mogły zostać ujednolicone w formie jednej tabelki, chyba, że wytrenował tych mężczyzn w celu przeprowadzenia takich obserwacji. Ludzie wyrażali swój niepokój, więc postanowiłem przyjrzeć się bliżej źródłom informacji. Wtedy zdałem sobie sprawę, że właściwie to ludzie mieli zastrzeżenia do tych tabel, a informacje pochodzą od tego jednego mężczyzny, który zbierał te informacje w niezwykle metodyczny sposób przez całe swoje życie od 1917 roku.

Dziennikarka: Więc od jak dawna wiedziałeś, że Kinsey próbował nas zmylić w tej kwestii?

Dr John Bancroft: Niedługo po tym jak dostałem się do Instytutu Kinsey’a odkryłem, że zamieszany był w to jeden mężczyzna i krótko po tym daliśmy oświadczenie prasowe z Uniwersytetu w Indianie, wyjaśniając wszystko.

Dziennikarka: Przepraszam…

Dr John Bancroft: Był to początek września.

Dziennikarka: Równie ważnym punktem krytyki jest to, że Alfred Kinsey dopuścił się akademickiego kłamstwa, a Instytut nie był… gdyby Instytut był bardziej przejrzysty na ten temat, ludzie ze sfery politycznej i religijnej nie mieliby pewnego rodzaju amunicji, którą teraz posiadają, dzięki czemu mogą dyskredytować Kinsey’a, ale także wychowanie seksualne w szkołach.

Dr John Bancroft: Nie było powodu, aby twierdzić, że Kinsey nie był szczery. Prawdopodobnie miał dobry powód, aby twierdzić, że było trzech lub czterech mężczyzn, to nieistotny szczegół.

Narrator: Nieistotny szczegół z danych Kinsey’a mógł mieć ogromny wpływ na amerykańskie dzieci, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w dzisiejszych czasach kilka dekad później, jedna na cztery nastolatki zarażona jest jakąś chorobą przenoszoną drogą płciową. Ponadto według Biura Białego Domu i narodowej polityki w sprawie AIDS „w Stanach Zjednoczonych średnio dwójka młodych ludzi (w wieku 13-25 lat) zarażana jest wirusem HIV co godzinę.”

 

Czy to jest właśnie ten niszczący rezultat rewolucji seksualnej Kinsey’a? Dodatkowo, czy Amerykanie powinni ufać informacjom na temat seksualności dzieci pochodzące od pedofila, który gwałcił dzieci? Jak potwierdził dr Bancroft, dane Kinsey’a pochodzące od pedofila miały bezpośredni wpływ na edukację seksualną w Ameryce.

Dr John Bancroft: Te konkretne odkrycia na temat tych dzieci właściwe nie mają kompletnie znaczenia w kontekście współczesnej edukacji seksualnej.

Narrator: Ale skąd Kinsey zdobył swoje informacje? Czy naprawdę pochodziły tylko od jednego mężczyzny? Teoretycznie pojedynczy pedofil, na którego wskazywał dr Bancroft z Instytutu Kinsey’a, był znany jako Pan Green w badaniach Kinsey’a. Jego prawdziwe imię to Rex King, mężczyzna, który prowadził dzienniki, w których twierdził, że molestował więcej niż 800 dzieci. Jak większość pedofilów, King nigdy nie został schwytany i nigdy nie spędził ani dnia w więzieniu. Instytut Kinsey’a zazwyczaj przedstawia Kinga jako mężczyznę, który trzymał skrupulatne notatki/zapisy w tajemniczy sposób skontaktował się z Kinsey’em. Podobny pomysł przedstawiono w hollywoodzkim filmie „Kinsey”, w którym grał Liam Neeson. Jednak czego nie pokazali wspierający Kinsey’a to fakt, że Pan Green został osobiście przeszkolony przez mentora Kinsey’a, doktora Roberta Dickinsona, coś co zostało ujawnione przez Paula Gebharda w brytyjskim dokumencie z 1998 roku „Pedofile Kinsey’a”.

Z filmu pedofile Kinsey’a: Kinsey dowiedział się o Panu Greenie od swojego własnego mentora i badacza zachowań seksualnych, dr Roberta Dickinsona. Dickinson współpracował z pedofilem przez kilku lat i nauczył go, jak robić notatki z naukowymi szczegółami o tym, jak znęcał się nad dziećmi.

Dr John Bancroft: Powiedział co i jak mierzyć oraz zachęcał go. Wiedział, że i tak by to robił, bo było to jego zwyczajne zachowanie, Dickinson nie odwodził Greena od bycia pedofilem i powiedział do niego, że „przynajmniej zrób coś dla nauki. Nie będzie to tylko twoja przyjemność, a tak będzie z tego jakiś użytek i będzie to miało jakiś sens.” Więc dawał mu wskazówki poprzez listy i różne korespondencje.

Narrator: Paul Gebhard przyznał również, że dane Pana Greena o znęcaniu się nad dziećmi odegrały ważną rolę w Raporcie Kinsey’a odnośnie obrazu i postrzegania seksualności dzieci. Gebhard powiedział, że „Green bardzo wspomógł naszą wiedzę… oraz wiedzę medyczną na temat seksualności u dzieci. Doszliśmy do wniosku, że dzieci są seksualne od urodzenia.”

Jednak seksualność tych dzieci była narzucona, ponieważ według interpretacji Kinsey’a, dzieciom rzekomo miało podobać się molestowanie.

Dr Judith Reisman: Jeśli mamy mówić tutaj o nauce nie możemy pytać gwałciciela, czy jego ofierze podobał się gwałt i tłumaczyć to amerykańskiej publice jako coś co ma podstawy naukowe i jest nauką. Cóż, nikt nie ma nic przeciwko zgwałceniu, wszystkim się to podoba. Spytaliśmy ekspertów i eksperci nam odpowiedzieli. Ekspert był gwałcicielem.

Narrator: Dr Clarence Tripp, jeden z członków pierwotnej ekipy Kinsey’a, tak skomentował molestowanie dzieci przez Greena:

„Cóż, mamy mężczyznę z setkami kontaktów seksualnych z dziećmi, nigdy nie było przeciw nim oskarżeń, nigdy nie był aresztowany, wszystkie dzieci myślały, że jest cudowny, wszystkie matki myślały, że jest cudowny. Były dwa przypadki, tak mi się zdaje, dwa przypadki kiedy młody chłopiec bądź dziewczynka nie wyrazili sprzeciwu w sprawie współżycia seksualnego, okazało się to dla nich bardzo bolesne i zaczęli krzyczeć. Działo się tak dlatego, że byli bardzo młodzi i ich genitalia były małe, a Green był dorosłym mężczyzną z olbrzymimi genitaliami i był problem z dopasowaniem.”

Narrator: Pomysł, że dzieciom podobało się molestowanie przez Pana Greena jest wystarczająco szokujący, jednak staje się to nawet bardziej niepokojące po oświadczeniu Jonathana Gathorne-Hardy’ego, autora biografii Kinsey’a, jednego z niewielu ludzi, którzy mieli dostęp do prywatnych zapisków Kinsey’a. Mówiąc o ich działaniach związanych z polityką trzymania dokumentów w utajeniu, Hardy mówi, że

„Instytut Kinsey obawia się, że ludzie przeczytają te dzienniki, gdzie Rex King opisuje to, jak uprawia seks z tą małą dziewczynką czy tym małym chłopcem.

Sądzę, że Instytut Kinsey’a przeczuwa, że ludzie z prawicy wyciągnęliby te rzeczy na światło dzienne. Myślę, że dobrze robią, trzymając je w ukryciu.

Jest tam opis jak King posuwał w kakao 13-letnich chłopców, którym się to nie podobało. Chodzi o to, że są to ciężkie rzeczy, część z nich.”

Jednak najbardziej niepokojące dowody pochodzą z tak zwanych naukowych tabel Kinsey’a,

Zachowania seksualne i charakterystyka orgazmu – Alfred Kinsey

 

Dr Judith Reisman: Kiedy czytałam książkę Kinsey’a po raz pierwszy i kiedy spojrzałam na tabelki 30, 31, 32, 33, 34, tabelka, a w niej kolumna z wiekiem dzieci po lewej stronie w następnej z liczbą orgazmów w kolejnej rubryce a w kolejnej czas do orgazmu.

Narrator: W tabelach od 31 do 34 Kinsey zanotował, ile czasu zajmowało dzieciom osiągnięcie orgazmu nawet w tak wczesnym wieku jak 2 miesiące, notując reakcję dzieci z dokładnością do jednej dziesiątej sekundy. Odkrycia są na tyle skrajne, iż jedno dziecko w wieku czterech lat osiągnęło 26 orgazmów w ciągu 24 godzin. Oczywiste pytanie nękające doktor Reisman to: skąd Kinsey zdobył te informacje?

Dr Judith Reisman: Przyjrzałam się tym tabelom i wykresom, nie uwierzycie, ile czasu zajęło mi przyjęcie do wiadomości tego, co zobaczyłam. To było torturowanie dzieci.

Narrator: Pod tabelą 31 Kinsey napisał, że dane oparte są na aktualnych obserwacjach 317 mężczyzn. Następnie na stronie 177 tomu poświęconego mężczyznom, Kinsey pisze, że orgazm może zostać osiągnięty przez dziecko płci żeńskiej w wieku 4 miesięcy. Ale jak ktokolwiek może rozpoznać taką reakcję u małego dziecka? Kinsey napisał, że

„wśród chłopców w wieku przedszkolnym i dziewczynek nie jest łatwo rozpoznać, kiedy osiągają orgazm, częściowo przez brak wytrysku…”

Dr Judith Reisman: Więc czym dla Kinsey’a był orgazm? Co on nazywał orgazmem? Jest to oczywiste pytanie, prawda? Po pierwsze, nie było to możliwe, po drugie, co kryło się pod tą nazwą? Kinsey udokumentował to na stronach 116-161 w swojej książce 'Sexual Behavior in the Human Male’. Dokładnie opisał czym według niego jest to, co nazywał orgazmem wśród tych dzieci.

Narrator: Kinsey zdefiniował orgazm u dzieci w wieku przedszkolnym następującym opisem:

„Osiągnięcie orgazmu może być stopniowe, a czasami przedłużone, charakteryzuje się agresywnymi drgawkami/konwulsjami całego ciała, ciężki oddech, stękanie, łkanie bądź bardziej gwałtowne płakanie, czasami z dużą obfitością łez (zwłaszcza wśród młodszych dzieci) …”

Dr Judith Reisman: Mówił, że jest sześć rodzajów, sześć kategorii. Nazywał to sześcioma kategoriami orgazmów. Była kategoria pierwsza, druga, trzecia, czwarta, piąta i szósta. Zaliczały się do nich te rzeczy, które on nazywał orgazmem, czyli krzyki, zwijanie się z bólu, histeria, zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci. Podkreślał, że działo się tak zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci. Mówił, że dzieci miały konwulsje, to były jego słowa, mówił, że mdlały. Mówił, że biły swojego partnera, tak nazywał mężczyznę gwałcącego dzieci. Biły partnera i próbowały uciekać. Mówił, że dla niego wszystkie te czynności były orgazmem. Kinsey wyjaśniał wystarczająco przejrzyście, że wszystkie

„… dane dostarczone były przez dorosłych obserwatorów …”,

którzy byli definiowani jako pedofile przez współpracowników Kinsey’a, jak później będzie można usłyszeć. Kinsey napisał, że

„… niektórzy mężczyźni mogą doświadczać potwornego bólu i mogą krzyczeć …”

„Mężczyźni z prezentowanej grupy, czyli chłopcy w wieku przedszkolnym, byli bardzo nadwrażliwi przed i w czasie osiągania orgazmu, przez co walczyli ze swoim partnerem i podejmowali agresywne próby uniknięcia szczytowania…”

„… mimo wszystko definitywnie czerpali z tej sytuacji przyjemność.”

Biograf Kinsey’a, James H. Jones, otrzymał Nagrodę Pulitzera w 1998 roku za biografię Kinsey’a. W angielskim filmie dokumentalnym Jones mówił o definicji orgazmu dziecięcego Kinsey’a:

James H. Jones: „Jeśli przeczytacie te słowa, to to co on opisał, to te dzieci krzyczały. Dzieci protestowały we wszystkie możliwe sposoby. Ktoś znęcał się nad ich ciałem.”

Dr Judith Reisman: Kiedy czytałam ten fragment, stwierdziłam, że jedyną osobą, która mogła napisać coś takiego, po pierwsze była pedofilem bądź pederastą, bo odnosi się to do chłopców, do homoseksualnego wykorzystywania chłopców i sadomasochista. Jedyny człowiek na świecie, który może nazwać orgazmem coś co do czego zalicza się wymiotowanie, konwulsje, mdlenie, krzyki, płacz, jedyna osoba, która może tak uważać to ktoś kto przeżywa podobne doświadczenia u siebie. I musi to być sadomasochista. I jedyną osobą, którą mogłaby zaserwować takie sadomasochistyczne rzeczy noworodkom, będzie pederastą i gwałcicielem. A to właśnie zrobił Kinsey w swojej książce.

Narrator: Sadomasochistyczne skłonności Kinsey’a zostały udokumentowane przez wielu jego biografów. James Jones ujawnił zdarzenie, jak Kinsey raz wszedł do wanny i obrzezał się scyzorykiem bez żadnego znieczulenia. Inny przykład ekstremalnego samookaleczenia się przez Kinsey’a wyszedł na jaw, kiedy przeprowadzano śledztwo nad jego badaniami. Jones pisał, że po tym, jak Fundacja Rockefellera wycofała swoje dofinansowanie,

„Kinsey udał się do piwnicy, przywiązał jeden koniec liny do wystającej rury w ścianie, drugi wokół swojej moszny, po czym stanął na krześle i zeskoczył z niego.”

Dr Judith Reisman: Tortury, które zadawał swoim organom, narządom płciowych odpowiadającym za doświadczenia seksualne, były bardzo dokładnie odkryte po jego śmierci. To było zapalenie jąder, to była seria poważnych stanów zapalnych i chorób, na które naraził sam siebie i które w końcu doprowadziły do jego śmierci.

Próba twierdzenia, że Kinsey umarł na zawał serca jest dość sensowna i wydaje się idealnym obejściem prawdziwej przyczyny jego śmierci. Dosyć wstydliwą rzeczą byłoby przyznanie, że ojciec całej rewolucji seksualnej, który wtedy szkolił wszystkich nauczycieli wychowania seksualnego w Ameryce, zmarł, ponieważ znęcał się sam nad sobą tak bardzo podczas czynności, które, jak oni próbują nam wszystkim wmawiać, są w porządku, i zmarł przez te straszliwe i bolesne doświadczenia.

Narrator: Jeśli Kinsey maltretowałby jedynie samego siebie, krytycy nie oskarżaliby go do tego stopnia. Jednak jego znęcanie się dotyczyło dzieci, najdroższych członków naszego społeczeństwa.

Na tym zdjęciu widać, że twarz Kinsey’a wyraża pewnego rodzaju oszalałą radość na myśl o tym, że pokazuje tym młodym dzieciom film o dwóch jeżach odbywających stosunek seksualny. Wydaje się nie zwracać uwagi na zdezorientowane i nawet przestraszone twarze dzieci. Czy przez ten sam brak troski Kinsey był w stanie wspierać, a nawet zachęcać najbardziej bezwstydnych kryminalistów seksualnych? Dowody pokazują, że Kinsey nie był zadowolony ze współpracy z jednym tylko pedofilem, jak zapewnia dr Bancroft z Instytutu Kinsey’a. Kierując się przykładem swojego mentora, doktora Roberta Dickinsona, Kinsey rozpoczął trenowanie swoich własnych drapieżców, mężczyzn, którzy mogli zbierać dla niego informacje na temat tego, co można jedynie określić jako znęcanie się nad dziećmi na tle seksualnym.

Doktor Clarence Tripp był fotografem Kinsey’a, który sfilmował i sfotografował sceny seksu na strychu w domu Kinsey’a w Bloomington w Indianie. W 1990 roku Tripp został zaproszony do programu Phila Donahue razem z dr Judith Reisman, która pojawiła tam w celu obrony swojej pierwszej książki ujawniającej to, co robił Kinsey.

Phil Donahue: Nie zerkaj w dół, ale oni znowu atakują dr Kinsey’a. Książka nosi tytuł „Kinsey, seks i oszustwo. Indoktrynacja ludzi.”

Narrator: W czasie programu Clarence Tripp zaczął bronić badań Kinsey’a. Nawet Phil Donahue, pomimo swoich liberalnych poglądów na temat seksualności, czuł się nieswojo słuchając niektórych dziwacznych komentarzy Trippa na temat molestowania dzieci.

Phil Donahue: Chciałbym powiedzieć, że jesteś autorem homoseksualnego matrixa, książki, która otrzymała całkiem pozytywne komentarze.

Dr Clarence Tripp: Zgadzam się z dr Reisman jedynie w jednej kwestii i myślę, że powinniśmy porozmawiać na temat dzieci, zanim przejdziemy na inne tematy. Nie powinniśmy zbyt szybko smakować tego. Jest to cudowne i przepyszne, to o czym ona mówi. Chciałbym tutaj nakreślić pewien obraz, że najsławniejsi badacze na temat seksu, bądź jedynie dr Kinsey, znajduje się w pokoju, wisi nad tym małym dzieckiem nie mającym nawet jednego roku, trzymając piórko w dłoni i łaskocze nim genitalia dziecka, doprowadzając go do orgazmu.

Dr Judith Reisman: Czy ja powiedziałam coś takiego?

Dr Clarence Tripp: Krzyczące i płaczące, prawdopodobnie spięte łańcuchami.

Phil Donahue: I jeszcze naszprycowane narkotykami.

Dr Clarence Tripp: To wszystko jest aż nazbyt cudowne.

Phil Donahue: Mam nadzieję, że byłeś sarkastyczny.

Dr Clarence Tripp: Nie użyłem sarkazmu. Nie chodziło mi o to, aby brzmiało to sarkastycznie.

Phil Donahue: Domyślam się, że jest to prawdą, że dr Kinsey bądź jego koledzy…

Dr Judith Reisman: To był ten mężczyzna, który był ze mną w programie Phila Donahue i mówił, że nie powinno się tego odrzucać, a to co robili z dziećmi było przepyszne.

Narrator: Dr Reisman odmówiła udziału w programie Donahue, chyba, że zgodzi się on na pokazanie tabel Kinsey’a zawierających dane z molestowania seksualnego dzieci. Mimo, że wiedział o tych tabelach, Donahue nieprzerwanie twierdził, że nie istniały żadne dowody na temat molestowania dzieci w badaniach Kinsey’a. Tak czy inaczej, pokazał publiczności te dane.

Phil Donahue: Jaki jest tego cel?

Dr Judith Reisman: Ty mi powiedz, jaki jest tego cel? 5 miesięcy… nie mogę odczytać, powiedz mi co widzisz obok. Liczba orgazmów! Przejdź teraz do wieku czterech lat. Widzisz wiek czterech lat? Na dole, cztery lata, 26 orgazmów w ciągu 24 godzin. Powiedz mi, Phil, czy to dziecko spało? Powiedz mi, Phil, czy to dziecko spało? Powiedz mi, że jest naukowe, czy to dziecko spało przez osiem godzin? Wyjaśnij mi jak osiągnąć 26 orgazmów w ciągu 24 godzin?

Phil Donahue: Dajcie mi chwilkę.

Dr Judith Reisman: Wiesz co powiedział dr Gebhard do mnie? Wiesz, co powiedział mi dr Gebhard?

Phil Donahue: Co powiedział?

Dr Judith Reisman: Napisał mi list i szkoda, że go nie mam ze sobą, w którym napisał, że ręczne i ustne techniki zostały użyte na tych dzieciach. Powiem to jeszcze raz. Powiem to jeszcze raz i jeśli się mylę, mogą mnie pozwać. Powiedział, że ręczne i ustne techniki zostały wykorzystane na tych dzieciach.

Narrator: List, do którego odnosiła się dr Reisman, został napisany przez Paula Gebharda 11 marca 1981 roku, w których próbował wyjaśnić, skąd pochodzą dane na temat seksualności dzieci. W tym liście przyznaje, że wykorzystano wielu pedofilów w celu zbierania informacji do Raportu Kinsey’a. Gebhard napisał, że

„skoro seksualne eksperymenty na ludzkich noworodkach i dzieciach są nielegalnie, musieliśmy zdobywać informacje z innych źródeł. Część z nich to rodzice … kilku to właściciele przedszkoli lub nauczyciele.”

„Inne źródła to homoseksualni mężczyźni interesujący się starszymi, ale wciąż w wieku przedszkolnym, dziećmi.

Jednym z nich był mężczyzna mający kontakt seksualny z niezliczoną ilością noworodków płci męskiej i żeńskiej oraz dziećmi, mający skrzywienie naukowe, bo zapisywał szczegóły z każdego takiego spotkania.”

Gebhard napisał też, że

„niektórzy informatorzy dołączali również do swoich pisemnych bądź ustnych raportów zdjęcia oraz, w niektórych przypadkach, filmy.

Do wykorzystanych technik zaliczała się samo-masturbacja dziecka, zabawy seksualne pomiędzy dziećmi oraz kontakt między dorosłym a dzieckiem, głównie ręczny lub ustny.”

List Gebharda wyraźnie zaprzecza teorii samotnego pedofila, przedstawionej przez dr Bancrofta, za to idealnie pasuje do tego, co Kinsey udokumentował w swojej książce Sesuxal Behavior in Human Male. Paul Gebhard wspomniał, że zdjęcia i filmy zostały wysłane Kinsey’owi, co także tłumaczy odkrycie poprzedniej dyrektorki Instytutu Kinsey’a, June Reinisch, w 1984 roku.

Dr Judith Reisman: Jest to Newsweek z 1984 roku June Reinisch powiedziała, że Instytut zaprasza do siebie zwiedzających itd., że … jak się czyta jej imię, Reinisch, powiedziała, że odkryła kolekcję pornografii dziecięcej odpychającą do tego stopnia, że przeglądając ją osobiście, nie była w stanie na to patrzeć. Nie próbowała pytać, skąd pochodzi ta pornografia dziecięca. Znalazła ją w Instytucie Kinsey’a? Tak, w Instytucie Kinsey’a. John Bancroft, który pisał o Kinsey’u i który wspierał go przez wiele lat zanim został przewodniczącym Instytutu Kinsey’a, jest kimś kto rzekomo jest ekspertem na temat Kinsey’a, co zadecydowało o jego zatrudnieniu, nagle stwierdza, że wszyscy od początku wiedzieli, że te dzieci były gwałcone przez jednego pedofila. Jest ekspertem w temacie Kinsey’a, dlaczego nie pisał o tym zanim go zatrudniono? Dlaczego musiał udać się do Instytutu Kinsey’a, aby się o tym dowiedzieć, skoro wszystko było na wierzchu? Wiedział, że nie było to kilku pedofilów, jak mówił w pewnym momencie, nie był to jeden pedofil, jak twierdził później. Kinsey powiedział, że było dziewięciu pedofilów, tak napisał. I z pewnością było to co najmniej dziewięciu, co teraz wiemy dzięki Telewizji Yorkshire [ITV], że Kinsey pracował z grupą pedofilów.

Paul Gebhard: „Istnieje również organizacja pedofili w tym kraju. Współpracowali oni z nami i niektórzy z nich, ci którzy oczywiście nie byli w więzieniu, przyszli do nas i przekazali nam informacje.”

Dr Judith Reisman: Dr Reisman wierzy, że organizacja pedofilów wspomniana przez Gebharda, mogła być zarodkiem dla tego coś dziś nazywa się NAMBLA, Stowarzyszenie Mężczyzn Kochających Chłopców w Północnej Ameryce.

Film Chickenhawk (mężczyzna który kocha chłopców) – napisy PL

 

Molestowanie dzieci jest przestępstwem w każdych warunkach i postaci, ale członkowie NAMBLA twierdzą, że czynią to z miłości do dzieci, które molestują. Jednak ta okładka biuletynu NAMBLA, którą nazywają „problemem powrotu do szkoły”, przedstawia całkiem inny obraz.

Pokazuje przerażonego chłopca zagonionego w kąt przez dwóch dorosłych mężczyzn, którzy mają zamiar zmusić go do kontaktu seksualnego, co jest bardziej zgodne z tym, co można znaleźć w Raporcie Kinsey’a, że dzieci są tak naprawdę gwałcone i torturowane przez pedofilów, którzy polują na nie.

Do dzisiejszego dnia NAMBLA widzi Alfreda Kinsey’a jako swoją inspirację i mówią, że

„członkowie ruchu na rzecz wyzwolenia gejów, zwłaszcza miłośnicy chłopców, powinni znać pracę Kinsey’a i trzymać ją w pamięci…”

„W Kinsey’u ukryta jest walka, którą dzisiaj toczymy.”

Joseph Schimmel: Iatnieje duży związek pomiędzy Alfredem Kinsey’em a NAMBLA. W rzeczywistości NAMBLA opierała się na badaniach Kinsey’a przez lata. Kinsey próbował sprawić, aby pedofilia stała się akceptowalna.

Narrator: Argumentem Kinsey’a było to, że to reakcja społeczeństwa na pedofilię jest odpowiedzialna za prawdziwą traumę u molestowanych dzieci. Członkowie NAMBLA często odnoszą się do tego cytatu z książki Sexual Behavior in Human Female [Zachowania Seksualnego Kobiet]

„Kiedy dzieci są nieustannie ostrzegane przez rodziców i nauczycieli, żeby nie nawiązywać kontaktu z dorosłymi … stają się histerycznie przerażone, kiedy zbliża się do nich jakakolwiek dorosła osoba, lub zatrzymuje się i rozmawia z nimi na ulicy, bądź głaszcze je.”

„Niektórzy z bardziej doświadczonych uczniów z młodzieńczymi problemami doszli do wiary w to, że reakcje emocjonalne rodziców, policji, bądź innych dorosłych, którzy odkrywają fakt, że dziecko ma taki kontakt mogą doprowadzić do poważniejszych szkód u dziecka, niż sam stosunek seksualny.”

„Obecna histeria związana z przestępcami seksualnymi może mieć poważny wpływ na zdolność określenia własnej seksualności u tych dzieci w przyszłości.”

Joseph Schimmel: Punkt widzenia Kinsey’a był taki, że większość przestępstw na tle seksualnym wcale nie była przestępstwem. Miał obsesję na punkcie seksu 24/7 na długo przed objęciem stanowiska na Uniwersytecie, więc dla niego wszystkie formy kontaktu seksualnego przynosiły większe lub mniejsze korzyści, które nie mieściły się w standardach tradycyjnych postaw moralnych.

Narrator: Wielu badaczy doszło do wniosku, że właśnie ta filozofia pozwalała Kinsey’owi i jego zespołowi kontaktować się z osobami, które na bieżąco molestowały dzieci, a nawet nauczyć je, jak w naukowy sposób zapisywać dane z molestowania. Podczas gdy Instytut Kinsey’a uparcie zaprzecza wszelkim takim twierdzeniom, dodatkowych dowodów dostarczył dr Clarence Trip w swoim wyznaniu podczas programu Phila Donahue. Posłuchaj uważnie, jak Phil potwierdza, że było wielu pedofilów, a nie tylko jeden i mówi, że byli oni wytrenowanymi obserwatorami używającymi stoperów.

Dr Judith Reisman: Jeśli nie mam racji, niech mnie pozwą. Powiedział, że ręczne i ustne techniki zostały wykorzystane na tych dzieciach.

Phil Donahue: Panie Tripp jak pan na to odpowie?

Dr Clarence Tripp: Ona mówi o danych pochodzących od pedofilów. Słuchał jedynie pedofilów, którzy byli bardzo ostrożni, używali stoperów, wiedzieli jak notować dane oraz przeprowadzali dokładne pomiary. Nie było ich tak dużo, ale byli dokładni.

Phil Donahue: Więc przeprowadzał wywiady z przestępcami. Czy ci ludzie byli w więzieniu w tym czasie?

Dr Clarence Tripp: Zdecydowanie nie, ale według niej (Reisman) są przestępcami, ponieważ byli pedofilami.

Dr Judith Reisman: Co? Według niej byli przestępcami, bo byli pedofilami. Gwałcili dzieci i nie są przestępcami? Będziesz musiał to obronić!

„byli przeszkolonymi obserwatorami …”

Dr Clarence Tripp: Nikt nie gwałcił dzieci. To co robili…

Dr Judith Reisman: Jeśli ustnie czy ręcznie molestujesz dziecko, to znaczy, że jesteś cholernym pedofilem.

Był również wywiad, telefoniczny, którego kopię zamieściłam w mojej książce, pomiędzy dr Gebhardem oraz dr Gordonem Muir, który był moim redaktorem, w którym Paul Gebhard przyznał, że powiedzieli pedofilom, aby używali stoperów.

Narrator: Wywiad do którego odnosi się dr Reisman odbył się 2 listopada 1992 roku pomiędzy dr Gordonem Muir i Paulem Gebhard. Doktor Muir pojawił się również w programie Donahue jako redaktor książki „Kinsey: seks i oszustwo”. W programie wszedł w konfrontację z Clarencem Tripem.

Dr Gordon Muir: Chcesz powiedzieć, że Kinsey wszedł w posiadanie 5300 sprawozdań z wywiadów, do tego przypadkowo trafił na pedofilów posiadających stopery, którzy przypadkowo używali stoperów i mieli pod ręką te dane?

Narrator: Dwa lata później, podczas wywiadu telefonicznego dr Muir użył podobnej serii pytań w rozmowie z Paulem Gebhardem, jednym z współautorów Raportów Kinsey’a, który objął stanowisko naczelnego dyrektora Insytutu Kinsey’a po Alfredzie Kinsey’u. Posłuchajcie uważnie jak Gebhard przyznaje, że razem z Kinsey’em pracowali z wieloma pedofilami oraz jak zachęcali niektórych dorosłych do molestowania dzieci, jak również, że używanie stoperów było instrukcją wydaną przez Kinsey’a i jego zespół.

Dr Muir: Tabela 32

Paul Gebhard: Yhym. Dobrze odczytałeś tabelę, ale… nie wszystko było wykonane przy użyciu stoperów.

Dr Muir: Pod tabelą 32 jest napisane… „Czas trwania stymulacji do osiągnięcia szczytowania. Czas obserwacji był zasłyszany lub mierzony stoperem.”

Paul Gebhard:… zasłyszany lub mierzony stoperem.

Dr Muir: yhym.

Paul Gebhard: Dobrze. Cóż, właściwie to… odświeżyłeś moją pamięć. Nie miałem pojęcia, że używano ich na tak wielu.

Dr Muir: Moje pytanie do pana jest następujące: Kto to robił? Kto mierzył czas?

Paul Gebhard: To było zależne od tego, kto to robił. Większość była wykonana przez jednego człowieka, mężczyznę z pewnym przeszkoleniem naukowym, aczkolwiek nie znanym w świecie nauki. W pozostałych przypadkach były robione przez rodziców po naszej sugestii. I, zobaczmy… niektóre zostały wykonane przez pracowników przedszkola.

Dr Muir: Czy to również im zasugerowaliście?

Paul Gebhard: Tak. Ci ludzie dawali nam znać, że zauważyli u dzieci przejawy seksualności, więc poprosiliśmy ich, aby to obserwowali i zbierali notatki, oraz, jeśli to możliwe, mierzyli czas i wysyłali raporty do nas.

Dr Muir: Niektóre stymulacje były wykonywane przez dorosłych, prawda?

Paul Gebhard: Tak, chodzi o pedofilów. Zwłaszcza o jednego mężczyznę, aczkolwiek było kilkoro pedofilów, którzy dali nam swoje dane.

Dr Muir: Skoro oni wszyscy robili tą samą rzecz, przesyłali obserwacje na temat tej samej rzeczy oraz zbierali te same pomiary, wygląda na to, że wszystko było organizowane wcześniej, prawda?

Paul Gebhard: Nie. Nie, po prostu prosiliśmy każdego, kto posiada jakiekolwiek dane na temat seksualności dzieci, aby nam o tym powiedział.

Dr Muir: Więc co z przypadkami, które mówią – według książki, że były badane przez kilka lat w celu sprawdzenia, czy orgazm był prawdziwy? Dla mnie wygląda to jak wcześniejsze planowanie.

Paul Gebhard: Tak, ale nie z naszej inicjatywy.

Dr Muir: Chce pan powiedzieć, że pedofile z własnej inicjatywy kontynuowali eksperyment, chcąc sprawdzić, czy orgazmy były prawdziwe?

Paul Gebhard: Nie. Poprosiliśmy niektórych… żeby spróbowali ponownie…

Narrator: Na tym etapie wywiadu Gebhard używa gier słownych, jednak słuchaj uważnie, jak dr. Muir dociera do sedna sprawy.

Paul Gebhard: Kiedy raz spytaliśmy ludzi o to, aby przekazali nam swoje obserwacje, zawsze mogliśmy zrobić to ponownie. Inaczej mówiąc, jeśli jacyś pedofile przekazali nam swoje dane i skontaktowali się z nami później, mogliśmy wtedy wypytać o więcej szczegółów. Robiliśmy coś w stylu ponownego wywiadu w niektórych przypadkach. Nazywaliśmy to powtórkami.

Dr Muir: Tak, to prawda. Ale chodzi mi o… Do czego próbuję dojść to to, że brzmi to wszystko trochę jak planowanie naprzód.

Paul Gebhard: Nie. Nie planowaliśmy, ani nie organizowaliśmy eksperymentów na dzieciach typu Masters & Johnson. Koniec, kropka. Nigdy tego nie robiliśmy.

Dr Muir: Więc pedofile na co dzień chodzą ze stoperami?

Paul Gebhard: Robią tak, jeśli powiemy im, że jesteśmy tym zainteresowani. Jednak nie jest to planowanie z naszej strony.

Robią to, jeśli powiemy im, że jesteśmy tym zainteresowani.

 

 

Esther White

 

Kobieta z widowni (Phil Donahue Show 1990): Chcę wiedzieć, kim są te dzieci, jaki wkład w to wszystko mieli ich rodzice i jak możemy porozmawiać z tymi dziećmi?

Dr Judith Reisman: Kiedy napisałam do Instytutu Kinsey’a z pytaniem, co się dzieje teraz z tymi dziećmi, beztrosko mi odpisali, Paul Gebhard mi odpisał, że nigdy nie interesowali się dalszymi losami tych dzieci. Było to zbyt drogie, bądź niemożliwe do zrobienia. Co to znaczy, że nigdy się tym nie interesowali? Mówi się o mężczyznach, którzy gwałcili dzieci, co najmniej 317 dzieci, prawdopodobnie jednak było ich około 2035, z czego najmłodsze miało dwa miesiące. I nazywają siebie naukowcami, mimo, że nigdy nie interesowali się ich losem. To jest kłamstwo. Na pewno istniały jakieś informacje i

gdyby były to dobre informacje, gdyby odkryli, że tych dzieci nie spotkała żadna krzywda, że miały dobre życie, wiedzielibyśmy o tym. Przekazaliby nam tą informację bardzo szybko.

Narrator: Większość dzieci molestowanych przez pedofili Kinsey’a prawdopodobnie nie miała pojęcia, że brała udział w badaniu finansowanym przez rząd. Prawdopodobnie ich życie było przepełnione bólem i dezorientacją w związku z tym, co im się przydarzyło. Jednak kiedy Family Research Council opublikowało film dokumentalny „Dzieci z tabeli 34”, obraz stopera wywołał wspomnienia u kobiety, która używa pseudonimu Esther White.

Esther White: Mój dziadek molestował mnie, kiedy miałam około czterech lat. Nigdy nie zrobił tego ponownie, jednak udał się na Uniwersytet w Indianie, aby odebrać swój dyplom pedagoga. Uczęszczał na zajęcia z biologii podczas swojego pobytu na uczelni. Podejrzewam, że spotkał tam Kinsey’a, ponieważ cały uniwersytet brał udział w jego badaniu.

Narrator: Jako dziecko, Esther została zabrana przez swojego ojca i dziadka na spotkanie z Alfredem Kinsey’em, w czasie którego przeprowadził z nią wywiad, jednak prawdziwy cel tego spotkania pozostał zagadką przez wiele lat.

Esther White: Tak naprawdę to nie widziałam… Nie zdawałam sobie z tego sprawy do czasu, dopóki nie przeczytałam książki dr Reisman, a zwłaszcza fragmentu o filmie, w którym pokazano stoper. Był to klucz, dzięki któremu zdałam sobie sprawę, że to właśnie to się wydarzyło…

Narrator: Teraz, w wieku siedemdziesięciu kilku lat, jej życzeniem jest pozostanie jak najbardziej anonimową osobą ze względu na jej rodzinę. Przyjęła pseudonim Esther White.

Dziennikarz: Ile miałaś lat, kiedy spotkałaś doktora Alfreda Kinsey’a?

Esther White: Było to prawdopodobnie około 1943, albo 1944 roku. Urodziłam się w 1934 roku. Mój ojciec był bardzo podekscytowany możliwością zabrania mnie tam, aby spotkać dr Kinsey’a. Nie wiedziałam, kim on jest, wiedziałam jedynie, że mój ojciec był bardzo podekscytowany możliwością zabrania mnie na ten wywiad. Poinstruował, że mam być bardzo miła dla tego pana i odpowiadać na jego pytania. Mówił, że będą mnie pytać o rodzinę i o to, czy kocham swoją rodzinę, i tak dalej. Kiedy tam dojechaliśmy okazało się, że spotkanie odbywało się w domu moich dziadków i pan Kinsey z dwoma współpracownikami spóźniali się, ponieważ miało to miejsce zimą. Poza tym prowadził on seminarium na Uniwersytecie Stanowym Ohio w Columbus. Kiedy przybył, byli w wielkim pośpiechu, ponieważ mieli duże opóźnienie. Uklęknął przede mną i zadawał mi pytania, czy kochałam swojego tatusia, czy kochałam swoją rodzinę? Oczywiście odpowiedziałam, że tak, ponieważ kochałam swoją rodzinę. Wywiad był bardzo krótki. Był z nim mężczyzna trzymający podkładkę do pisania w ręce i spisujący wszystkie moje odpowiedzi. Nie pamiętam wszystkich pytań, które mi zadawał, prawdopodobnie trwało to około 5-10 minut. Zanim się rozeszli, mój dziadek zapytał, co z czekiem? Na co on odpowiedział, że prawie zapomniał.

Dziennikarz: Kto tak powiedział, Kinsey?

Esther White: Kinsey tak powiedział. Więc mój dziadek wziął od niego czek i Kinsey powiedział, że jest to kwota przeznaczona dla nich obu, ponieważ nie wiedział, który z nich dostanie pieniądze.

Narrator: Niepojąca implikacja, że Alfred Kinsey używał pieniędzy podatników poprzez Fundację Rockefellera do opłacania pedofilów, którzy aktywnie molestowali dzieci.

Dziennikarz: Dlaczego im płacił, za co?

Esther White: Wtedy nie wiedziałam, za co im zapłacił. Wiele lat później odkryłam, że mój tata tak naprawdę pomógł Afredowi Kinsey’owi prowadzić badania do jego książki.

Narrator: Własny ojciec Esther molestował ją przez wiele lat i wysyłał dane do Instytutu Kinsey’a. Kiedy opublikowano książkę Kinsey’a „Zachowania Seksualne Męskich Samców”, jej ojciec pokazał ją Esther, przechwalając się, że pomógł w jej pisaniu. Wtedy nie wiedziała jeszcze, co miał na myśli.

Esther White: Dał mi kopię tej książki w 1947 roku, jednak była to przedpremiera, podpisana przez kogoś, z czyimś autografem, ale nie pamiętam przez kogo. Mój ojciec dał mi tę książkę i powiedział, że pomógł Alfredowi Kinsey’owi prowadzić badania do książki oraz, że zmieni to sposób, w jaki ludzie podchodzą do tematu seksualności.

Dziennikarz: Ile miałaś lat, kiedy twój ojciec zaczął cię molestować?

Esther White: Prawdopodobnie około sześciu lub siedmiu, nie powiem dokładnie.

Dziennikarz: Czy twój ojciec molestował cię z użyciem stopera?

Esther White: Tak.

Dziennikarz: Czy spisywał informacje?

Esther White: Na komodzie leżały jakieś papiery i zerknęłam na nie pewnego dnia i było tam dużo pytań. Obok znajdowały się małe kwadraciki, żeby odhaczyć, co zostało zrobione. Była w nich mowa o liczbie orgazmów, wtedy nie wiedziałam, co to słowo oznacza. Kiedy spytałam go, co oznacza to słowo, chwycił ten papier, włożył go do brązowej koperty i powiedział, że spóźnił się z jego wysłaniem. I włożył go do dużej brązowej koperty.

Narrator: Wspomnienia Esther potwierdzają słowa Paula Gebharda o tym, że rodzice współpracowali z Kinsey’em i wysyłali mu dane na temat swojego molestowanego dziecka. Wiele lat temu przeprowadzał z nią również wywiad Tim Tate, który wyreżyserował film dokumentalny pt. „Pedofile Kinsey’a”.

Tim Tate: Esther White składała zeznania pod przysięgą, oświadczając, że informacje przez nią podawane są prawdziwe, co potwierdziła również jej matka.

Narrator: Poprosiliśmy Esther, aby udzieliła nam swojej opinii, co sądzi na temat filozofii Kinsey’a, która mówi, że dzieci są seksualne od urodzenia.

Dzieci nie są seksualne od urodzenia. Są potulne wobec każdego kto jest ponad nimi. W moim przypadku był to mój ojciec. Czcisz ojca swego i matkę swoją, słuchasz tego, co ci mówią. Robisz to, co ci mówią. Z tego powodu milczałam przez tyle lat. Powiedziano mi, że mam nic nie mówić mojej mamie, że było to normalne i robili to wszyscy mali chłopcy oraz wszystkie dziewczynki. Nie było to rzadkością, oni po prostu o tym nie rozmawiali. Wmawiano mi, że jestem seksualna, ale wtedy nie byłam, nienawidziłam tego co mi robił. Nienawidziłam tego, płakałam, miałam konwulsje, jednak było to całkowicie ignorowane.

Dr Judith Reisman: Ma złamane serce przez to, co musiała przeżyć w swoim życiu, ponieważ była molestowana przez własnego ojca i dziadka, którzy pracowali dla Kinsey’a i wysyłali mu materiały. Istnieją inni ludzie, tacy sami jak ona. Bancroft wiedział, że tacy ludzie istnieją i obawiał się, że któregoś dnia się pokażą. Nie mówił o jednym pedofilu, kiedy mówił o tym, że obawia się, że dzieci molestowane przez tych pedofilów pojawią się. Mówił o wielu ludziach, których zniszczono i wiedział o tym, tak samo jak wiedział Instytut Kinsey’a oraz Uniwersytet w Indianie. Zawsze wiedzieli o tym.

„Kinsey był w stanie wejść w konszachty z diabłem, gdyby mogło mu to pomóc w badaniach. Taka była prawda.” – Wardell B. Pomorey współautor Sexual Behavior in the Human Male

 

Nazistowski pedofil

 

Dr Judith Reisman: Alfred Kinsey jest jednym z największych zdrajców amerykańskich w historii ludzkości.

Narrator: Może się wydawać, że oskarżenie o zdradę jest zbyt poważne, jednak dowody wskazują na to, że pragnienie Kinsey’a udokumentowania najbardziej zdemoralizowanego zachowania seksualnego doprowadziło go do współpracy z człowiekiem, który kojarzony jest jedynie z czystym złem. Jest to nazistowski pedofil, Fritz von Balluseck.

Dr Judith Reisman: Doktor Balusseck był nazistowskim oficerem, członkiem gestapo, oryginalnych nazistów, bardzo wcześnie dołączył do partii. Dowodził polskim miastem i był pedofilem.

Narrator: Wiele lat po wojnie von Balluseck został aresztowany i postawiony przed sądem za morderstwo dziesięcioletniej dziewczynki, która została odnaleziona naga i uduszona na pustkowiu. Niemieckie władze podejrzewały, że Fritz von Balluseck był odpowiedzialny za tę zbrodnię, ponieważ była ona na liście kilkuset dzieci, które zgwałcił. Szczegóły gwałtów notował w swoich pseudo-naukowych dziennikach.

Niemiecka gazeta nazwała go najważniejszym pedofilem w przestępczej historii Berlina. W czasie wojny von Balluseck wykorzystał swoją pozycję nazistowskiego oficera w celu spełnienia swoich pedofilskich pragnień. Całkowita liczba dzieci, które molestował i zamordował, pozostaje dalej nieznana.

Dr Judith Reisman: Kiedy go aresztowano za gwałt na wielu, wielu dzieciach oraz podejrzewano go o morderstwo małej dziewczynki, wszystkie niemieckie gazety pisały o tym. Było to na okładkach wszystkich gazet w Niemczech.

Narrator: Podczas wojny von Balluseck był dowódcą polskiego miasta, Jędrzejów. Zastraszał on dzieci pewną śmiercią, jeśli odmówią spełnienia jego seksualnych zachcianek. Zapiski w jego dziennikach na temat tego, jak traktował te dzieci były tak bestialskie, że podczas rozprawy sędzia zawołał:

„On nie jest już człowiekiem!”

 

Dr Judith Reisman: Mówił dzieciom, że albo on, albo komin. I tak większość z tych dzieci skończyła martwa. Po II wojnie światowej zajął on wysoką pozycję we władzach miejskich. Został aresztowany za to możliwe morderstwo i rozpoczęto śledztwo. W czasie procesu odkryto, że prowadził intensywną korespondencję z Kinsey’em, odkryto też, że doktor Kinsey ostrzegł go, żeby zwracał szczególną uwagę na władze, żeby uniknąć złapania.

Narrator: Władze niemieckie odkryły, że von Balluseck i Kinsey utrzymywali kontakty zawodowe oraz, że dr Kinsey doskonale wiedział o okrutnych torturach, jakie nazistowski pedofil stosował na niewinnych dzieciach. Podczas rozprawy sędzia powiedział do von Ballusecka:

„Mam wrażenie, że robiłeś to, co robiłeś z tymi dziećmi w celu zaimponowania Kinsey’owi i dostarczenia mu materiału.”

Na co von Balluseck odpowiedział:

„Sam Kinsey mnie o to poprosił.”

Dr Judith Reisman: Niemiecka prasa była oburzona, tak samo jak sędzia.

Narrator: Sędzia powiedział:

„Zamiast odpowiadać na jego podłe listy, ten dziwny amerykański badacz powinien upewnić się, żeby pan von Balluseck trafił za kratki.”

Niemieckie gazety pisały, że listy Kinsey’a do nazistowskiego pedofila zawierały ostrzeżenia, aby był ostrożny i nie dał się złapać. Pisały, że

„w swoim dzienniku von Balluseck zamieścił listy od badacza zajmującego się seksem, Kinsey’a, w których był namawiany do kontynuacji swoich badań.”

Rozpoczął również różne relacje, w celu poszerzenia swoich badań.

„Na myśl o tym, do czego był zdolny się posunąć, przechodzą ciarki.”

W pewnym momencie niemieckie władze próbowały zdobyć informacje na temat von Ballusecka z Instytutu Kinsey’a.

Tim Tate: Pomimo, że w instytucie wiedziano, że mają do czynienia z nazistą i pedofilem, kiedy niemieckie władze chciały zdobyć informację do prowadzonego śledztwa w sprawie morderstwa, Instytut Kinsey’a odmówił im, a Gebhard powiedział do mnie i do kamery, że zniszczyliby wszystkie dowody, zamiast przekazać je policji.

Narrator: Paul Gebhard twierdzi, że

„FBI naciskało na Kinsey’a, aby ten udostępnił seksualne dzienniki, jednak Kinsey zdecydowanie im odmówił.”

Gebhard powiedział, że ten

„biedny pedofil miał zniszczoną reputację i w końcu przestał do nich pisać.”

Podczas gdy niemieckie media cały czas mówiły o tej historii, media amerykańskie, będąc pod potężnym wpływem fundacji zwolnionych z podatku, prawie w ogóle o tym nie pisały, mimo, że badania Kinsey’a, które wywróciły kraj do góry nogami, były w dużej mierze oparte na torturach nazistowskiego pedofila podczas II wojny światowej.

Jest bardzo prawdopodobne, że listy von Ballusecka do Kinsey’a mogą w dalszym ciągu być odnalezione w zbiorach Instytutu Kinsey’a do dzisiejszego dnia.

 

Alfred Kinsey i 'Bestia’

 

Narrator: Chęć Kinsey’a do współpracy z diabłem przyjęła w pewnym momencie dosłowne znaczenie.

Joseph Schimmel: Jedną z najbardziej interesujących rzeczy, jakie odkryłem kilka lat temu badając chorobę Aleister Crowley’a, był wpływ, jaki miał on na wielu ludzi tutaj, w Stanach Zjednoczonych. I jednym z mężczyzn, na których miał wpływ, był Alfred Kinsey.

Narrator: Po opublikowaniu swoich raportów na temat kobiet i mężczyzn, Kinsey zaczął podróżować za granicę, gdzie również studiował seksualność ludzi w innych krajach. W swojej książce, współautor Kinsey’a, Wardell Pomeroy, napisał, że

„Kinsey wyjechał w celu zdobycia drogocennej rzeczy, pamiętników Alesteira Crowley’a.”

Joseph Schimmel: Crowley zmarł zaledwie rok przed opublikowaniem książki Kinsey’a.

Narrator: Crowley był znanym i bardzo kontrowersyjnym brytyjskim okultystą na początku XX wieku. Jego wyczyny seksualne w dziwnych i czasami śmiertelnych rytuałach satanistycznych zostały wystawione na światło dzienne w gazetach londyńskich.

Joseph Schimmel: Mówił także o wzięciu dziewicy i odbyciu z nią stosunku seksualnego, po czym, w trakcie szczytowania, chciał ją zamordować, pociąć na sześć kawałków i napisać sześć imion różnych demonów na tych częściach, na sześciu kawałkach jej ciała.

Narrator: Przyjmując imię antychrysta z Biblii, Crowley określił się mianem Bestii 666. Jego ulubionym powiedzeniem było:

„Czyń swoją wolę, niech będzie całym Prawem”, które służyło mu jako usprawiedliwienie wszelkich form niemoralnych czynów. [Do what thou wilt shall be the whole of the law.]

Joseph Schimmel: Crowley posiadał świątynie seksu i praktykował uprawianie seksu w orgiach oraz tzw. Magię seksu. Crowley był pedofilem i usprawiedliwiał pedofilię. W zasadzie nakazał, żeby pozwolono mu uwieść angielskich chłopców. Chciał ich uwieść, po czym mówił o sodomie, że powinna być akceptowalna. Było to bardzo szokujące, zwłaszcza w tamtych czasach.

Narrator: Wardell Pomeroy pisał, że Lord Douglas nazywał

„Crowley’a najbardziej nikczemnym mężczyzną, który kiedykolwiek chodził po tej ziemi, oraz, że jego historia seksualna jest wystarczająca, aby zasłużył na tytuł którym się szczycił – „Bestia”.

Crowley prowadził dziennik aż do swojej śmierci. Dwa tygodnie po tym, jak Kinsey odnalazł te papiery w Anglii, wyruszył do 'świątyni’, którą 'Bestia’ założył na Sycylii.

Na tym zdjęciu Kinsey znajduje się w świątyni Crowley’a, zwanym Opactwem Thelemy, gdzie odprawiał swoje satanistyczne rytuały.

 

Na ścianie widać zdjęcie samego Crowley’a, podczas gdy naprzeciw Kinsey’a stoi inny mężczyzna, Kenneth Ager. Anger był bliskim znajomym, który występował w niektórych filmach o seksie, które Kinsey nakręcił na strychu w swoim domu w Bloomington. Jako filmowiec awangardowy, Anger był głęboko zaangażowany w okultyzm. Nakręcił filmy o takich tytułach jak: „Lucifer Rising (1972)” czy „Invocation of My Demon Brother (1969)”.

Joseph Schimmel: Kenneth Anger razem z Antonem LaVey założyli kościół Szatana. Był również amatorem młodszych mężczyzn, Bobby Beausoleil był jego chłopakiem, z którym mieszkał. Jest to ten sam Bobby Beausoleil, który popełnił pierwsze morderstwo, zabijając Gary Hinmana dla Charlesa Mansona. Był to chłopak, z którym mieszkał i który występował w filmach, które ukazywały magię Crowley’a.

Narrator: Na tym zdjęciu w jednych z filmów Angera widzimy Bobbie’go Beausoleil‘a, który później stał się jednym z morderców Charlesa Mansona, stojącego przed drzwiami, na których napisane jest motto Crowley’a, „Czyń swoją Wolę”. Fraza ta idealnie pasuje do poglądów Kinsey’a na temat ludzkiej seksualności.

Joseph Schimmel: Pomeroy potwierdza, że Kinsey uwielbiał to, co napisał Crowley, szczególnie w jeśli chodziło czyjeś wyczyny homoseksualne. W jednej z jego książek pt. „Białe plamy [White Stains]”.

Narrator: Zacytowany jest Kenneth Anger, który mówi:

„Kinsey miał obsesję na punkcie zdobycia pamiętników z dziennymi zapisami Wielkiej Bestii, żeby uzyskać pieniądze i wsparcie uniwersytetu, Kinsey potrzebował wymówki jaką były badania, aby uzasadnić swoją całodobową obsesję na punkcie seksu.”

„Okrzyk bitewny Kinsey’a 'Daj z siebie wszystko i niech inni reagują, jak chcą’ bardzo przypomina wariację maksymy Crowley’a 'Czyń swoją Wolę’.”

Na zdjęciu pokazany jest podstarzały Kenneth Anger z wytatuowanym na klacie imieniem Lucyfer. Znajomość Kinsey’a i Angera była na tyle ważna, że do dzisiejszego dnia w bibliotece Instytutu Kinsey’a znaleźć można archiwa z filmami Angera oraz korespondencję pomiędzy Angerem i Alfredem Kinsey’em.

 

Czy Ameryka powinna być zaniepokojona tym, że ojciec rewolucji seksualnej, który zmienił prawo amerykańskie i położył fundamenty pod edukację seksualną, miał takie znajomości? Jeśli Ameryka w dalszym ciągu będzie pod wpływem Kinsey’a, jaka będzie jej przyszłość?

To, co Kinsey odkrył w tajemniczym opactwie Crowley’a może być wskazówką. Pomeroy pisał, że dziwny magnetyzm Crowley’a przyciągał ludzi z całego świata, którzy przybywali, aby zostać jego seksualnymi niewolnikami. Niektóre z tych kobiet opuszczały swoich mężów, aby wstąpić do świątyni.

„Urządzali orgie grupowe jako cześć rytuałów razem z małymi dziećmi, które przyprowadzały ze sobą kobiety.”

Dodatkowo ujawnia on, że w środku opactwa

„Kinsey znalazł malowidła odzwierciedlające realne rozmiary scen seksualnych … w tym, także z udziałem dzieci.”

Niektórzy rozważają możliwość, że Crowley był kolejnym z pedofilów Kinsey’a i jego dzienniki były częścią seksualnych badań Kinsey’a.

Joseph Schimmel: Byłbym zaskoczony, gdyby okazało się, że Kinsey nie płacił, bądź nie komunikował się z Crowley’em w sprawie jego dzienników seksualnych, ponieważ Crowley był najbardziej otwarty publicznie na temat swoich wyczynów seksualnych, niż ktokolwiek inny w tych czasach. Był znany jako najbardziej nikczemny człowiek na świecie na długo zanim Kinsey skontaktował się z nim, był on wiele bardziej dostępny dla niego niż, powiedzmy, nazistowski oficer w Niemczech mimo, że Crowley odpychał wielu ludzi, nie był on tak znany i nie posiadał takiej reputacji jak nazista. Jednocześnie, Crowley z chęcią skorzystałby z dodatkowych pieniędzy. W latach 40-tych nie był już tak bogaty jak kiedyś, wydał sporo pieniędzy, więc byłby zainteresowany taką ofertą. I wiemy od Pomeroy’a, że Kinsey czytał rzeczy Crowley’a. Nie byłoby trudno uwierzyć, że współpracował on z Crowley’em i wspierał go w kontynuacji jego seksualnych wyczynów. W taki czy inny sposób, efekt był ten sam, Kinsey dawał życie w zasadzie tej samej rewolucji, którą Crowley rozpoczął w Anglii i kontynuował to, co Crowley miał nadzieję, mogło rozpocząć się w Stanach.

 

Pamflecista Kinsey’a

 

Narrator: Wygląda na to, że media od początku były po stronie Kinsey’a i jego filozofii. Była to filozofia kontynuowana przez Hugh Hefnera w 1953 roku, kiedy rozpoczął wydawanie Playboya. W tym samym roku Kinsey opublikował swoją książkę, „Zachowanie Seksualne Kobiet”, drugi tom jego raportu na temat seksualności ludzi. Heffner od razu zauważył podobieństwo między swoim magazynem z miękką pornografią, a badaniami Kinsey’a.

Hugh Hefner: Zwróciłem na to uwagę we wstępie pierwszego wydania czasopisma. Opisałem to słowami: kolejna wspaniała książka wyjdzie w 1953 roku. Max Lerner był historykiem i moim dobrym przyjacielem, który powiedział, że Kinsey był badaczem, ja pamflecistą. Jest to ciekawy punkt widzenia o mnie. Moim zdaniem, prawdziwa rewolucja seksualna rozpoczęła się w 1953 roku, wraz z wydaniem drugiego tomu oraz początkiem Playboya.

Narrator: Hugh Heffner był pod dużym wpływem filozofii Kinsey’a od opublikowania tomu o mężczyznach w 1948 roku. Napisał o tym nawet w publikacji akademickiej, lata przed rozpoczęciem publikacji Playboya. Pół wieku później, na łamach 50-tej rocznicy od pierwszego wydania Playboya, Heffner poświęcił dużo miejsca dla Alfreda Kinseya, oddając cześć mężczyźnie, który pomógł mu rozpocząć rewolucję seksualną. Jednak Playboy był czymś więcej niż nagimi zdjęciami dziewczyn z sąsiedztwa, według Heffnera magazyn był „ogłoszeniem rebelii bez zadawania pytań”.

Pierwszą oficjalną dziewczyną Playboya była Janet Pilgrim, której imię celowo drwiło z amerykańskiej spuścizny purytańskiej. W swoim czasie, Heffner opublikował filozofię Playboya, nową moralność w erze, która nastąpiła po Kinsey’u. Tak jak Kinsey dawał wiele przemówień o seksualnej reformie, tak Heffner podążył za jego przykładem, pojawiał się w programach rozrywkowych oraz pojawiał się na forach publicznych jako pamflecista rewolucji seksualnej Kinsey’a.

Ktoś: Więc mówi pan, panie Hefner, że powinniśmy wspierać przedmałżeńskie stosunki seksualne?

Hugh Hefner: Powinniśmy wspierać przekonanie, że seks może być dobry i właściwy zarówno w małżeństwie jak i poza nim.

Narrator: W swoim czasie Heffner stworzył Fundację Playboya, która stała się „…jednym z głównych źródeł finansowania Instytutu Kinsey’a”. Jednak czy rewolucja seksualna Heffnera miała na celu jedynie zgodę i prawo dorosłych do prowadzenie alternatywnego stylu życia? Czy jednak istniał jakiś ukryty program/agenda na stronach Playboya, który mógł pogłębić seksualne wykorzystywanie dzieci, tak samo jak Raporty Kinsey’a?

W 1983 roku doktor Judith Reisman została wezwana do Działu Nieletnich w Departamencie Sprawiedliwości w celu przeprowadzenia śledztwa w sprawie zdjęć z Playboya oraz Penthouse’a i Hustlera. Powodem tych badań był wzrost okrutnych zbrodni seksualnych dokonanych przez młodych dorosłych na jeszcze młodszych dzieciach. Ci, którzy dokonali tych przestępstw, bardzo często byli w posiadaniu egzemplarzy Playboya bądź Penthouse’a. Jednak co mogło być w tych, często postrzeganych jako nieszkodliwe, czasopismach, że zmusiło młodych nastoletnich chłopców do dokonania tak okrutnych przestępstw przeciw innym dzieciom?

Dr Reisman brała udział w rozmowie radiowej z Patrick Buchananem o swoim badaniu na temat Kinsey’a oraz miękkiego porno przemysłu. Niedługo po tym Departament Sprawiedliwości skontaktował się z nią w sprawie współpracy z FBI.

http://www.drjudithreisman.com/the_kinsey_coverup.html

Dr Judith Reisman: Departament Sprawiedliwości skontaktował się ze mną po tym, jak usłyszeli mnie w programie Buchanana, gdzie mówiłam, że niedługo nadejdzie znaczny wzrost przestępstw seksualnych dokonanych przez dzieci na dzieciach, bądź przez dorosłych na dzieciach. Nie możesz w taki sposób programować ludzkiego umysłu, pamięci i ciała. Połączenie idzie od mózgu w dół, od siatkówki ocznej poprzez układ nerwowy po genitalia. Nie możesz pokazywać ludziom takiego rodzaju zdjęć i pobudzać ich w ten sposób, i nie podejrzewać, że będą zachowywać się albo pozytywnie, w przypadku, gdy otrzymają zgodę od drugiej osoby, bądź negatywnie, w przypadku, gdy tej zgody nie otrzymają. Tak się właśnie stanie i nie można tego zrobić miliardom ludzi w jednym czasie, całej populacji.

Narrator: W swoim badaniu dla Departamentu Sprawiedliwości dr Reisman ujawniła, że od roku 1953 do 1982 Playboy, a także Penthouse i Hustler, opublikowali łącznie w przybliżeniu 9 tys. obrazów dzieci biorących udział w scenach o charakterze seksualnym, co dawało średnią od ośmiu do dziewięciu obrazów na jedno wydanie.

Dr Judith Reisman: Pokazałam rozwój użycia dzieci na tych obrazach, od rysunków do fotografii, jak dzieci wykorzystywane były jako obiekty seksualne przez obserwatora, czytelnika. Powiedziałam, że przeciętny facet myśli, że kupuje zwykły magazyn z panienkami, wiecie, magazyn ze zdjęciami ładnych dziewczyn i nie ma w ogóle pojęcia o tym, że – tak to nazwę – zostaną wtłoczone w jego układ neurologiczny i fizjologiczny przekazy, w tym przekaz zawierający obrazy molestowania i napaści na dzieci. W taki sposób czytelnik zostaje drapieżnikiem. W taki sposób działa ludzki umysł.

Narrator: Za chwilę pokazane zostaną zdjęcia z prezentacji dr Reisman w centrum FBI w Quantico. Nie możemy niestety pokazać tych bardziej poważnych obrazów.

 

 

Dr Reisman opisała, jak rysunkowe obrazki dzieci przeszły do obrazów z prawdziwego życia. Chodzi zarówno o dzieci jak i o dorosłe kobiety, który oczywiście zostały przedstawione w taki sposób, aby wyglądały jak nieletnie dziewczyny. Z czasem zdjęcia te pokazywały coraz mocniejsze sceny agresji i przemocy wobec dzieci, włączając w to morderstwo.

Dr Judith Reisman: Ten obrazek mówi… możecie przeczytać? Jest tam napisane:

„Dobranoc, Betty Lou. Dziękuję za tak podniecający wieczór.”

Tutaj możemy zobaczyć penis. Jeden z niewielu komiksów, który pokazuje męski członek. Oczywiście wszystko wskazuje na to, że ten mężczyzna zamordował Betty Lou. Jest ukryta w związanym worku na liście. Daje wam wyzwanie, każdemu z was, że w ciągu następnego tygodnia czy dwóch, miesiąca, dwóch lub trzech miesięcy, jadąc drogą i widząc worki na śmieci związane tak jak ten, albo worki na liście na poboczach dróg, że w jakiś sposób wrócicie myślami do tego rodzaju fantazyjnego obrazka. Dla was może to nie być problemem, jednak mamy powody, by podejrzewać, że dla niektórych ludzi taka forma ciągłego powracania myślami w podświadomości może spowodować poważne problemy.

Narrator: Dr Reisman wierzy, że miliony Amerykańskich mężczyzn przez dekady było warunkowane/programowane takimi obrazkami, często zmagając się z uzależnieniem, którego nie rozumieli i od którego nie mogli uciec. Uzależnienie od pornografii zostało przekazane teraz młodszym pokoleniom, dając im młodym umysłom skrzywiony obraz rzeczywistości oraz relacji między mężczyzną i kobietą.

 

Magazyny z miękką pornografią, normalizujące idee seksu i przemocy z udziałem dzieci, mogą być odpowiedzialne, jak twierdzi dr Reisman, za stały wzrost liczby porywanych, molestowanych, a nawet mordowanych dzieci w naszym kraju. I czy te materiały, będące często chronione pierwszą poprawką, są prawdziwą wolnością, o którą nasi Ojcowie Założyciele walczyli i za którą umierali?

J. Gator Henry: Ostatnio czytałam artykuł na Fox News, jeden z dziennikarzy na swoim blogu internetowym ma artykuł, w którym pyta się, czy nasze dzieci są bezpieczne? Czy to się kiedyś skończy? Ja to wiem, że to się nie skończy, jedynie się pogorszy, chyba, że coś zostanie zrobione z pornografią.

Ted Bundy: Najbardziej szkodliwe są pornograficzne obrazy, które zawierają przemoc, seksualną przemoc, ponieważ te dwie rzeczy złączone w jedno dają zachowania, które są zbyt straszne do opisania.

Narrator: Po jej prezentacji w centrum szkoleniowym w Quantico, FBI usunęło wszystkie egzemplarze Playboya i Penthouse’a ze swoich magazynów. Podobna reakcja miała miejsce w korporacji Seven-Eleven, która była głównym dystrybutorem Playboya i Penthouse’a, jednak w 1986 roku, po zobaczeniu prezentacji dr Reisman, Seven-Eleven odmówiło sprzedaży publikacji, co kosztowało gigantów miękkiej pornografii wiele milionów z rocznych przychodów. Dr Reisman sama opisała, co wpłynęło na decyzję FBI oraz Seven-Eleven.

Dr Judith Reisman: To, co brali do domu, co widzieli ich synowie, ich wujkowie, ich partnerzy, pokazywało, jak molestować seksualnie dziecko i śmiać się z tego.

Narrator: Podczas Drugiej Wojny Światowej Naziści [narodowi socjaliści] używali kreskówek w celu warunkowania/programowania umysłów Niemców przeciw żydom poprzez tworzenie przesadzonej i komicznej osobowości, co ostatecznie doprowadziło do ich prześladowania i masowego mordowania.

Dr Reisman wierzy, że podobny rodzaj warunkowania miał i ma miejsce teraz, poprzez używanie obrazków przedstawiających gwałt i molestowanie dzieci.

 

Dr Judith Reisman: Dzieci są molestowane seksualnie, torturowane, porywane, a nawet mordowane. Posiadam w swoich zbiorach obrazki i komiksy, które przedstawiają takie rzeczy.

Narrator: Niektóre z za chwilę przedstawionych obrazów są niepokojące, jak na przykład ten z magazynu Playboy, na którym widzimy masturbującego się noworodka, obrazek ma tytuł „osiągając orgazm” i co nie powinno zaskakiwać, obrazek wspiera pogląd Kinsey’a, że dzieci są seksualne od urodzenia. Często dzieci są przedstawiane jako napastnicy, tak jak na tym obrazku, gdzie mała dziewczynka rozmawia ze starszym mężczyzną, trzymającym cukierek.

Tekst pod obrazkiem:

„Nie, dziękuje miły panie, nie chcę przejechać się pana samochodem. Czemu po prostu nie pójdziemy do mnie i się nie zabawimy?”

 

Ten obrazek z Penthouse’a przedstawia trzy małe rozmawiające dziewczynki, z czego ta trzymająca cukierek mówi:

„Tak, i daję ci taki za zwykły seks, żadnych dewiacji.”

 

Ten obrazek z Playboya przedstawia młodą dziewczynę ubierającą się w sukienkę i mówiącą do starszego mężczyzny w szlafroku:

„I Ty to nazywasz molestowaniem?”

 

Na tym obrazku mała dziewczynka jest w łóżku ze starszym mężczyzną i mówi do telefonu:

„Cześć mamusiu, spotkałam tego miłego przywódcę politycznego z moralnej większości ze stolicy.”

 

Kazirodztwo jest kolejnym tematem przewodnim w tych magazynach.

 

Ten obrazek z Playboya przedstawia małą dziewczynkę w łóżku ze zdecydowanie starszym mężczyzną, która mówi:

„Wszystko w porządku, mamusiu, wujek William i ja bawimy się w grę, zwaną konsekwencje.”

 

Ten obrazek z Hustlera przedstawia ojca molestującego swoją nastoletnią córkę, która mówi:

„Tato, to co robisz nie tylko jest nielegalne, ale robisz to źle.”

 

Wiele scenek przedstawia postacie, które większość dzieci rozpoznaje, takie jak Święty Mikołaj czy Czarodziej z Krainy Oz, na których Dorotka jest albo gwałcona, albo molestowana przez swoich współtowarzyszy.

Na tym obrazku Święty Mikołaj ma odurzony wyraz twarzy, ponieważ mała dziewczynka siedzi mu na kolanach i trzyma dłoń w jego spodniach.

Na tym obrazku Mikołaj ma spodnie opuszczone do kostek i gwałci wyraźnie przerażoną małą dziewczynkę, która siedzi na jego kolanach.

Obrazy z Mikołajem stawały się coraz bardziej agresywne, a nawet krwawe, tak jak ten obrazek, na którym Mikołaj zamordował dziecko przy użyciu broni maszynowej, a zakrwawione ciało leży na podłodze. Napis głosi:

„To nauczy cię, jak być dobrym chłopcem”

Istnieją dosłownie tysiące takich rysunków, które dr Reisman zebrała i zanalizowała. Obrazy te były publikowane przez przemysł miękkiej pornografii przez pół wieku. Jednak jak do tej pory najbardziej niepokojące obrazy pochodzą z magazynu Hustler, Larry’ego Flinta. Przez lata Hustler publikował komiks o nazwie Chester the Molester.

Dr Judith Reisman: Jest to seria, w której ten mężczyzna atakuje dzieci.

Narrator: Klasycznym komiksem o Chesterze jest ten, w którym Chester siedzi nagi na krześle z trzema młodymi dziewczynkami, które oczywiście zostały porwane, związane i zgwałcone.

Napisy z telewizora:

„Jest jedenasta, czy wiesz, gdzie są teraz twoje dzieci?”

 

Dr Reisman wierzy, że przez takie sugestywne obrazki jak ten, wielu rodziców nie ma pojęcia, gdzie są ich dzieci i niestety, co jest smutne, niektórzy z nich nigdy nie zobaczą swoich dzieci ponownie. Chester Molester był wymysłem głównego komiksiarza Hustlera, Dwaine’a Tinsley’a, którego można zobaczyć w tych dokumencie z 1985 roku, o tytule „Rated it X”, gdzie wyjaśnia charakter Chestera.

Dwaine Tinsley: Chester jest postacią, którą tworzę dla magazynu. Mamy tu tego starego, obleśnego mężczyznę, który zrobi wszystko, żeby złapać młodą dziewczynkę.

Dziennikarka: Kiedy mówisz młodą, jaki wiek masz na myśli?

Dwaine Tinsley Cóż, w tym czasie szukał młodych dziewczynek, w wieku 10-12 lat. Jego celem jest zdobycie wszystkich młodych dziewczyn.

Narrator: Przyjrzyjcie się ponownie temu niepokojącemu rysunkowi, gdzie Chester spisuje informacje w notatniku, prawie tak jak jeden z pedofilów Kinsey’a.

 

Dwaine Tinsley: Po pierwsze, jeśli zamierza złapać małą dziewczynkę, jego pomysłem będzie ogłuszenie jej, albo coś w tym stylu. Nie wiem. Nie trzeba tak naprawdę używać kija. Mógł ją tylko uderzyć, po prostu sam pomysł z użyciem kija jest trochę gapowaty. Co jest lepsze od kija baseballowego, to to, że zawsze miał go przy sobie. Miał zamiar uderzyć dziewczynkę swoim kijem i zaciągnąć ją do swojej nory. Czy bawiła się dobrze czy nie, to nigdy nie zostało ustalone.

Narrator: Tą samą filozofię Tinsley wykorzystywał w swoim prywatnym życiu. Cztery lata po jego wystąpieniu w tym dokumencie, córka Dwaine’a Tinsleya zeznała przed sądem, że Tinsley systematyczne ją gwałcił. W 1989 roku Dwaine Tinsley został oskarżony i skazany za gwałcenie nieletnich częściowo dzięki badaniom przeprowadzonym przez dr Reisman.

Dr Judith Reisman: Nie ma co do tego żadnych pytań. Te rysunki, które widzieliśmy oraz te, które pokazali przed sądem, były dowodem absolutnym, potwierdzającym przestępstwa, których dokonał na swojej córce, tak jak zeznawała.

Narrator: Podczas procesu sędzia zobaczył jeden z rysunków Tinsley’a, który pokazuje ojca molestującego swoja nastoletnią córkę. Napis głosi:

„Jejku, Tommy, chciałabym pojechać z tobą do kina, ale tata ma dla mnie … eee jakieś dodatkowe obowiązki.”

W sądzie córka Tinsley’a zeznawała, że ojciec pokazał jej ten rysunek i powiedział, że to jesteś Ty i ja. Związek Prasowy przyznał, że Tinsley często powtarzał, że nie można pisać takich rzeczy cały czas bez ich doświadczenia.

Dr Judith Reisman: Żaden normalny człowiek nie mógłby rysować takich rzeczy i brać pomysły z powietrza, chyba, że sam doświadcza takich sytuacji. Tak się po prostu nie dzieje.

Narrator: Jednak Tinsley nie był osamotniony. Jego pracodawca, Larry Flint, również został oskarżony przez swoją córkę, Tony’ę Flynt Vega, w jej książce „Hustled”, w której twierdzi, że jej ojciec wykorzystał komiksy o Chesterze Molesterze w celu zapoznania jej z ideą seksu, po czym zgwałcił ją, kiedy miała jedynie dziewięć lat. Jak wielu pedofilów, Larry Flynt nigdy nie stanął przed sądem za popełnione przestępstwo i otwarcie zaprzeczył oskarżeniom swojej córki. Nawet Hugh Heffner jest winny popełnienia gwałtu.

Według autora jego biografii, Russella Millera, „Króliczek: Prawdziwa Historia Playboya”, Heffnerowi bardzo podobał się stosunek seksualny z uczennicą, koleżanką jego córki, która przyszła na szesnaste urodziny jego córki. Miller opierał swoje oskarżenia na zeznaniach pracowników, którzy wtedy pracowali w Rezydencji Playboya.

Tak samo jak Larry Flynt, Heffner nigdy nie został postawiony przed sądem. Punktem zwrotnym dla Playboya oraz pornografii dziecięcej w ogóle był film „Pretty Baby”, w którym zagrała Brooke Shields. Krótko wspominano o filmie, kiedy zdjęcia piętnastoletniej Miley Cyrus zostały uznane za kontrowersyjne. „Pretty Baby” opowiada historię dwunastoletniej dziewczynki, która dorasta z mamą prostytutką i traci swoje dziewictwo w burdelu. Czasopismo „People” stwierdziło, że gra aktorska 12 letniej Brooke Shields rozbudziła zainteresowanie filmową pornografią dziecięcą.

 

Film Jawny Sektret – film o pedofilach z Hollywood

 

Playboy opublikował zdjęcia z filmu oraz wywiad z producentem, Louisem Mallem. Podczas wywiadu Malle, na pytanie Playboya o zdjęcie przedstawiające jego wizję erotyzmu, wysłał im zdjęcie swojej nagiej, dwuletniej córki, Justine. To doprowadziło do zdjęcia powyżej Brooke Shields, którą wybrałem do głównej roli w moim najnowszym filmie „Pretty Baby”.

Już w 1971 roku, Readers Digest opublikował artykuł pt. „Co przestępcy seksualni mówią o pornografii”.

W artykule zacytowano Raporty Dotyczące Przestępczości z FBI, które mówią, że

„pomiędzy 1960 a 1969 rokiem liczba gwałtów dokonanych przez mężczyzn poniżej 18 roku życia wzrosła o 86%. Można wywnioskować, że pewne siły sprawiają, że młode umysły częściej kierowane są w stronę przestępstw seksualnych w Stanach Zjednoczonych.”

Okres czasu wykorzystany przez FBI w raporcie pokrywa się z czasem, kiedy magazyn Playboy był główną formą szerzenia pornografii w Ameryce, zwłaszcza u nieletnich mężczyzn.

Następnie w latach 80-tych, naczelny lekarz wojskowy C. Everett Koop, stwierdził, że

„pornografia jest jawnym i wszechobecnym niebezpieczeństwem dla zdrowia publicznego Ameryki.”

I kto mógłby zapomnieć o niepokojącym ostrzeżeniu od seryjnego mordercy Teda Bundy’ego, podczas jego ostatniego wywiadu z dr Jamesem Dobsonem, zaledwie kilka godzin przed swoją egzekucją w 1989 roku.

Ted Bundy: Nie jestem naukowcem społecznym i nie przeprowadziłem żadnej ankiety. Nie będę udawał, że wiem co normalny mieszkaniec myśli o tym, jednak byłem w tym więzieniu długo i spotkałem wielu mężczyzn, którzy mają motywację do popełniania zbrodni, tak jak ja, i bez żadnego wyjątku, każdy z nich był głęboko zaangażowany w pornografię. Bez żadnych pytań czy wyjątków, każdy z nich był pod głębokim wpływem uzależnienia od pornografii.

Narrator: Pomimo tych ostrzeżeń, przemysł rozpowszechniający tak zwane miękkie porno został znormalizowany w Ameryce. Było to częściowo spowodowane faktem, że wielcy przywódcy polityczni i społeczni w ciągu ostatnich 50 lat brali udział w wywiadach oraz pojawiali się na okładkach tych magazynów, pomagając tworzyć z niego cześć głównego nurtu. Prawdopodobnie najbardziej znany jest wywiad Playboy’a z Jimmym Carterem, w który wystąpił jako kandydat na prezydenta z 1976 roku. Mimo, że powszechnie uznano to za nietakt polityczny, bez wątpienia została wysłana wiadomość o akceptacji dla nadchodzącego pokolenia ludzi rządzących krajem w tamtym czasie. Biorąc to pod uwagę, jakie decyzje mogą oni podejmować w imieniu kobiet i dzieci?

Ważne jest również wspomnienie o tym, że ostrzeżenie Teda Bundy’ego oraz naczelnego lekarza wojskowego C. Everett Koop miały miejsce na długo przed szerokim rozpowszechnieniem Internetu, gdzie dzisiaj pornografia jest dostępna dla każdego po raz pierwszy w historii.

James Lambert: Nie próbuję powiedzieć, że internet jest negatywnym i ciemnym miejscem. Istnieje dużo pozytywnych i dobrych aspektów Internetu. Jednak ludzie muszą zdawać sobie sprawę z tych ciemnych aspektów, które internet oferuje ludziom. Jest to bardzo prywatne, sekretne miejsce, gdzie ludzie mogą być anonimowi, podczas gdy 20 czy 30 lat temu w celu udania się do sklepu z pornografią trzeba było przejść przez miasto, gdzie ludzie mogli cię rozpoznać. Już tak nie jest. Masz to w swoim domu, to przychodzi do ciebie. I dlatego sądzę, że jest to takie niebezpieczne.

Joseph Schimmel: Idea, że pornografia tak naprawdę nikogo nie krzywdzi, jest błędnym argumentem. Ile małżeństw, ile tysięcy, bądź milionów ludzi krzywdzi swoje związki przez pornografię?

Laurie Irwin (była aktorka porno): Chłopak oglądający pornografię może się od niej łatwo uzależnić. I jeśli kiedykolwiek się ożeni, seks nigdy nie będzie dla niego dobry, ponieważ będzie miał obsesję na punkcie pornografii, która swoją drogą i tak nie jest prawdziwa. Uważam, że Bóg chciał, aby seks był stosunkiem pomiędzy mężczyzną i kobietą, mężem i żoną.

-Możesz wyjaśnić mi te zdjęcia na komputerze?
-Nie ma tu niczego teraz.
-To, że nie spotykasz się z inną kobietą, nie oznacza, że mnie nie zdradzasz.
-O co ci chodzi, czego chcesz?
-Chcę, żeby mój mąż był mi wierny. Chcę, żeby mój mąż był ojcem swoich dzieci. Nie chcę, żebyś siedział w swoim biurze oglądając pornografię i mówił mi, że masz terminy do nadrobienia.

Narrator: Mówi się, że największym mitem na temat pornografii jest to, że nikt nie jest przez nią krzywdzony. Niektórzy nawet argumentują, że pornografia jest zdrową odskocznią zarówno dla kobiet jak i mężczyzn. Jednak czy tak jest naprawdę? Czy uzależnienie od pornografii sprawia, że człowiek staje się cieniem? Kimś kto kończy prowadząc podwójne życie, którego inni w jego świecie mogą jedynie się domyślać?

I kiedy jego ciemne sekrety zostaną wystawione na światło dzienne, to co zostanie ujawnione? Osobą, która dobrze rozumie ciemne pokusy pornografii jest były producent Penthouse’a, J. Gator Henry, który twierdzi, że ledwo uniknął stylu życiu, który prawie doprowadził go za kratki.

J. Gator Henry: Powiem, że to błogosławieństwo od Boga,że nie jestem jednym z tych mężczyzn, których widzę w wiadomościach, kiedy są aresztowani.

Narrator: Jako były producent czasopisma Penthouse, Gator Henry spotkał wiele gwiazd Hollywood, takich jak Ozzie Osborne czy Pamela Anderson. I, jak można się spodziewać, w swojej pracy spotkał niezliczone ilości modelek Penthouse’a.

J. Gator Henry: To mocno wpływa na ego, znajdowanie się wśród najpiękniejszych kobiet na świecie, które biegały dookoła nago. Dla wielu mężczyzn w Ameryce miałem wyśnioną pracę, byłem ich bohaterem. Robiłem to, co wielu uważało za najlepszą rzecz na świecie, którą mężczyzna mógł robić zawodowo.

Narrator: Gator wierzy, że jego uzależnienie od pornografii rozpoczęło się przez problematyczne dzieciństwo.

J. Gator Henry: Kiedy byłem dzieckiem, mój wujek mnie molestował. I wyznał mi to przed swoją śmiercią z powodu AIDS kilka lat temu. To działo się w moim życiu, pamiętam również jak jako dziecko znalazłem Penthouse’a w szafce nocnej mojego taty i pomyślałem, że jest to najlepsza rzecz od czasu odkrycia „krojonego chleba”. Znalazłem to. Kiedy jest się w tym wieku i wszystko jest… bardzo szybko wciągnęło mnie to i skończyłem pracując dla Penthouse’a. Ludzie myślą, że pornografia jest niewinną zabawą. I jestem tutaj, żeby powiedzieć, że absolutnie tak nie jest. Mając problemy z narkotykami, marihuaną, która jest pierwszym krokiem do świata narkotyków, mogę powiedzieć, że Penthouse i Playboy są zaproszeniem do świata pornografii. Jeśli tam zaczniesz, nie skończysz na tym.

Narrator: Gator twierdzi, że jego podróż przez pornografię doprowadziła go do głębszych i ciemniejszych poziomów perwersji. W końcu znalazł się o krok od przestępczych zachowań.

J. Gator Henry: Było tak źle, że w końcu doszło do tego, że dziewczyny, które wyszukiwałem w Internecie w celu osiągnięcia tego momentu podniecenia i spełnienia, którego oczekiwałem ze stron pornograficznych, były coraz młodsze i młodsze. Zdjęcia coraz to młodszych dziewczyn. I pewnego dnia złapano pewnego mężczyznę. Wtedy jak dobrze pamiętam miałem zdjęcia na swoim komputerze za które mogli mnie zamknąć w więzieniu. Spojrzałem na tego mężczyznę, który porywał młode dziewczyny, molestował je i zabijał, bądź zakopywał żywcem, cokolwiek im robił, czasem wielokrotnie sztyletował. I wiem, że ci mężczyźni są tacy jak ja, nie budzą się i nie zaczynają swojego dnia, od stwierdzenia „Oh, moim marzeniem jest zostać gwałcicielem dzieci i mordercą.” I wiem z doświadczenia, że to, co się działo ze mną było spowodowane tym, że brałem w tym udział, mieszkałem tam, chodziłem tam. Pornografia zabiera cię do miejsca, w którym umysł i myśli przeciętnego Kowalskiego są tak owładnięte potrzebą zaspokojenia swoich potrzeb, są tak pochłonięte tego rodzaju spełnieniem, że jego fantazje stają się na tyle potężne, że wychodzi na ulice i porywa te dziewczynki.

Narrator: Na szczęście, Gator Henry mówi, że w jego przypadku nigdy nie doszło do przestępczych zachowań. Dzisiaj opowiada innym, jak znalazł siłę do tego, aby porzucić swoje mroczne uzależnienie poprzez wiarę i Boga.

J. Gator Henry: Pamiętam, że widziałem siebie, jak nieszczęsny byłem, zanim się z Nim pojednałem jak grzeszyłem przeciwko Niemu, jednak był On dla mnie bardzo łaskawy.

Narrator: Dr Judith Reisman skomentowała, że w ciągu okresu przeszło 30 lat badań widziała zaledwie kilka osób, jeśli w ogóle, które pokonały swoje uzależnienie od pornografii, które nie brały udziału w działaniach anty-pornograficznych, bądź nie były częścią programu opartego na wierze. W przypadku Gatora Henry’ego mówi, że była to jego wiara chrześcijańska oraz nauki, które odnalazł w Biblii. Powstrzymało go to od stania się napastnikiem seksualnym.

J. Gator Henry: To co mnie powstrzymało, jest całkiem proste. Nic innego jak moc Jezusa Chrystusa, moc jego Ducha oraz strach przed Bogiem.

Narrator: Strach ten może być podsumowany w Ewangelii św. Łukasza, gdzie Jezus mówił o dzieciach,

„Lepiej byłoby dla niego, gdyby zawieszono mu u szyi kamień młyński i wrzucono go do morza, niż żeby miał zgorszyć jednego z tych małych.”

 

„Chickenhawk” Kinsey’a.

 

Narrator: W 1994 roku wypuszczono konspiracyjny film o tytule „Chickenhawk: Mężczyzna kochający chłopców”. Film ten dokumentował życie niektórych członków NAMBLA, [Północno Amerykańskie Stowarzyszenie Mężczyzn Kochających Chłopców] północno amerykańskiego stowarzyszenia mężczyzn kochających chłopców. Słowo Chickenhawk w świecie gejów oznacza starszego mężczyznę, który poluje na nieletnie dzieci, zwłaszcza chłopców.

Pedofil 1: Przez całe swoje życie pociągali mnie młodsi chłopcy.

Pedofil 2: Gdzie są chłopcy? Chłopcy są wszędzie. Nie można znaleźć miejsca, gdzie ich nie ma, supermarket, sklepy, ulice.

Pedofil 3: Wyjrzę przez okno i widzę szkołę, czuję się tak jak Mojżesz gdy patrzył na Ziemię Obiecaną.

Leland Stevenson (Pedofil 4): Szukał powodów, aby podnieść koszulkę i pokazać mi swój brzuch w bardzo kokietujący sposób. Miłośnicy chłopców, tacy jak ja, uważają takie zachowanie za bardzo podniecające i pociągające.

Dr Judith Reisman: „The Queens Vermacular/Żargon Królowej” jest uważany za najlepszy leksykon gwary gejowskiej, języka homoseksualistów. W tym słowniku jest 12 tysięcy słów. Po otwarciu widzimy ich maskotkę, czyli chłopca, harcerza w tym przypadku. I te 12 tysięcy słów, które znajdują się w tym słowniku, wszystkie odnoszą się do języka, do gwary, używanej przez homoseksualistów. Są w nim objaśnienia, co te wszystkie słowa znaczą wśród homoseksualistów. Mają one swoje znaczenie dla świata homoseksualnego, których świat heteroseksualistów nie zrozumie. Jest to inny język, bardzo interesujący, bo zawierający 12 tysięcy słów. Kiedy Webster układał swój słownik, aby odróżnić nas od Brytyjczyków, pomogło to nam w nowym świecie. Byliśmy oddzieleni od języka brytyjskiego, od słownika Samuela Johnsona. Webster stwierdził, że jesteśmy ludźmi unikalnymi, miał do pokazania 12 tys. słów. Więc ten słownik mówi: jesteśmy unikalni, mamy 12 tysięcy słów, które to pokazują”. Przeprowadzaliśmy analizę i porównanie niektórych tych słów. Zauważyliśmy, że najczęściej cytowanym słowem w zależności od ważności jest „kurczak”, który odnosi się do chłopców. Kurczak, czyli młody rekrut, każdy chłopiec poniżej wieku dozwolonego, heteroseksualny, niezaznajomiony z homoseksualnością. W słowniku znajdują się 254 słowa, które odnoszą się do seksu z chłopcami.

Chickenhawk (mężczyzna który kocha chłopców) – napisy PL

Narrator: Jedną z najbardziej niepokojących scen w filmie „Chickenhawk” była seria wywiadów z rodzicami, których dzieci były w ciągłym niebezpieczeństwie w małych społeczeństwach z powodu tego pedofila o imieniu Leland Stevenson. Pokazano, jak otwarcie poluje on na nieletnie dzieci, poszukując możliwości do ich molestowania.

Leland Stevenson: Więc co się dzieje?

Dzieci: Chcemy zadzwonić.

Leland Stevenson: Oh, chcecie zadzwonić. Pokażcie jak to robicie.

Był taki szczęśliwy, że może mi powiedzieć, kiedy są jego urodziny, że będzie miał 15 lat w ciągu miesiąca, pierwszego grudnia, i o to chodzi w życiu, o to chodzi w prawdziwym życiu. Mogę powiedzieć, że był w rozkwicie, że kwiat odpowiada na ciepło. Ja, jako człowiek, oferuję mu pewien rodzaj niebiańskiego ciepła.

Narrator: Zdenerwowanie rodziców, z którymi rozmawiano podczas kręcenia filmu, jest takie samo jak rodziców w całej Ameryce, którzy żyją w strachu, że ich dziecko zostanie skrzywdzone przez seksualnego drapieżnika.

Rodzic 1: Zabiłbym go prawdopodobnie, gdyby dotknął moich dzieci.

Rodzic 2: Polują oni na dzieci, wykorzystują to, że są one gotowe do pomocy innym, i nic nie możemy z tym zrobić. Czego jestem pewna, to tego, że nie rozumie naszego systemu prawnego.

Narrator: Chickenhawk, mężczyzna który kocha chłopców, wskazuje, jak potężna krzywda została wyrządzona Ameryce w tej epoce postkinsey’owskiej. Przypominamy widzom, że grupa NAMBLA, która jest głównym tematem tego filmu, twierdzi, że ich bezpośrednią inspiracją jest Alfred Kinsey. I, mimo, że wielu gejów zaprzecza, że homoseksualność jest związana z pedofilią, należy zauważyć, że sam ojciec założyciel ruchu walczącego o prawa gejów,

„Harry Hay, wielokrotnie postulował dołączenie NAMBLA do gejowskiej parady.”

NAMBLA idzie ze mną

 

Jest to zdjęcie Haya, biorącego udział w paradzie z napisem „NAMBLA idzie ze mną” na plecach. Nie trzeba mówić, że Hay był urobiony wpływem swojego mistrza jakim był dla niego Alfred Kinsey. Tak jak Kinsey, wielu pedofilów odmawia przyznania się do tego, że ich seksualne zaangażowanie z dziećmi kwalifikuje się jako molestowanie dzieci.

Dr Clarence Tripp: Kinsey był autorem błyskotliwych słów na ten temat. Pedofilia prawie w ogóle nie występuje, jest to swego rodzaju przestępstwo, i najbardziej czego w tym nienawidził to to, że ludzie używali takich słów jak molestowanie dzieci. Co to jest molestowanie dzieci? Nikt tego nie wie.

Wykorzystywanie dzieci? Czy mówią o głaskaniu po włosach czy o uderzaniu rurą? Czy mówią oni o ich łaskotaniu? Czy mowa też o małym głaskaniu? Czy głaskanie i śmiertelne ataki znajdują się w tej samej grupie? Jak mówi Kinsey, tego rodzaju paranoja bardziej krzywdzi dzieci na całe życie, niż wszyscy pedofile na świecie razem wzięci.

Dziennikarz: Czy to prawda, że większość homoseksualistów przyznaje się do pedofilii w pewnym stopniu?

Dr Judith Reisman: Tak, oczywiście, spora część homoseksualistów przyznaje się do tego. W literaturze homoseksualnej można się spotkać takimi danymi.

 

Nawet „Advocate” przyznaje, że minimum 21% homoseksualistów ma ciągotki pedofilskie, podczas gdy inne gazety o tematyce homoseksualnej oraz badacze twierdzą, że procent ten wynosi ponad 70. Jedno z badań pochodzi z Instytutu Kinsey’a. Mamy wysoki procent zachorowań na AIDS wśród młodych mężczyzn, którzy zarazili się, będąc jeszcze chłopcami, co oznacza, że byli oni molestowani seksualnie. To jest coś, co ja nazywam masowym morderstwem, kiedy mowa jest o tysiącach chłopców, którzy byli molestowani przez mężczyznę i skończyli z AIDS. Mamy oświadczenie jednego z liderów ruchu homoseksualistów, zamieszczone w czasopiśmie „Advocate”, który mówi, że ci chłopcy są używani jako zabawki seksualne, że zdaje sobie sprawę z tego i dobrze o tym wie, że wielu homoseksualistów tak robi. Wygląda na to, że nie ma to dla nich znaczenia. Dla nich to nie ma znaczenia, ponieważ postrzegają tych chłopców jako zabawki seksualne i zakładają, że tym chłopcom „podoba się to”. Tak samo jak wszyscy mówią, że kiedy kobieta mówi „nie, nie, nie” ma na myśli „tak, tak, tak”, tylko w odniesieniu do młodych chłopców.

 

Profesorzy, Księża i Pastorzy Pedofile

 

Narrator: Podczas gdy grupy takie jak NAMBLA reprezentują dość skrajny pogląd na życie, rzeczywistość jest taka, że ich filozofia wspierana jest przez czołowych członków społeczności akademickiej w czymś, co jest nazwane „Sexology/Seksuologią”, badaniami ludzkiej seksualności.

 

Tim Tade: Od późnych lat 60-tych i wczesnych 70-tych zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i Wielkiej Brytanii miał miejsce tak zwany Ruch Wyzwolenia Pedofilii. Wierzono, że skoro normalnym jest to, że mężczyzna może pragnąć kobiety, również związek seksualny dorosłego mężczyzny z chłopcem w każdym wieku powinien być dozwolony, co było całkowitym nonsensem.

Narrator: W akademickich instytucjach Ameryki do dzisiaj działa ruch wyzwolenia pedofilów, który jednoczy mężczyzn odpowiedzialnych za to, co jest nauczane w czasie wychowania seksualnego w szkołach.

Seks edukatorka: Naciągacie to na penisa. Chroni to mężczyznę, kiedy jest on w środku kobiecej pochwy.

Dr Judith Reisman: W tym nigdy nie było grama naukowego podejścia. W tym nie ma nauki, jedynie polityka. Zawsze była to ludzka perwersja seksualna, to było to, co zawsze kierowało i pchało do działania. I teraz ta perwersja seksualna jest wprowadzana do szkół jako program nauczania wychowania seksualnego.

Narrator: Do czołowych obrońców pedofilii zalicza się zmarły dr John Money z Uniwersytetu Johna Hopkinsa, dr John DeCecco, profesor Gilbert Herdt oraz dr Hubert Kennedy, wszyscy z Uniwersytetu San Francisco. Prawdopodobnie najbardziej wpływowy był dr Vern Bullough z Centrum Badań Seksualnych na Stanowym Uniwersytecie Kalifornijskim.

 

Dr John Money i Teoria Tożsamości Płciowej

 

David Reimer – Mężczyzna wychowany jako dziewczyna po utracie penisa przy obrzezaniu – napisy PL

 

Każdy z nich był redaktorem bądź pojawił się na łamach publikacji holenderskiej „Paidika: Czasopismo Pedofilii”, pseudo-naukowego akademickiego dziennika, który miał na celu znormalizowanie, a końcu zalegalizowanie molestowania dzieci w społeczeństwie.

 

Paidika: Czasopismo Pedofilii – Oświadczenie o celu

W Paidice pojawił się również dr Ralph Underwager, który często był wzywany jako „biegły” sądowy w sprawach sądowych o molestowanie dzieci. W swoim wywiadzie w Paidice z 1991 roku Underwager powiedział, że

„pedofile mogą otwarcie i odważnie potwierdzać swoje wybory. Mogą mówić, że jedyne czego chcą, to odnaleźć najlepszy sposób na miłość.”

„Jest to akceptowalna wola boska odnośnie miłości i zjednoczenia.”

„Ludzie mogą przez to trafić do więzienia. Rewolucjoniści zawsze ryzykują aresztowanie.”

Mimo, że samo to jest alarmujące, podczas naszego śledztwa byliśmy zaskoczeni ilością ludzi, którzy, wygląda na to, zaakceptowali filozofię pedofilów.

Dziennikarz: Co pan myśli na temat problemu pornografii dziecięcej?

Przechodzień 1: Prawdopodobnie nie ma to żadnego sensu, tak jak wszystko inne nie ma sensu. Jednak w przeciwieństwie do tych wszystkich ludzi, którzy reagują gwałtownie na to, uważam, że jeśli ludzie będą mogli uprawiać seks tak jak chcą, będą to robić otwarcie, to wtedy wiek nie ma znaczenia.

Przechodzień 2: To przez nasze prawo tyle dzieci zostaje zamordowanych przez pedofilów. Ponieważ boją się oni tego, co może się stać, jeśli zostaną złapani. Jest to rezultat naszego surowego prawa. Uważam, że wszyscy w pewnym sensie są skrzywdzeni i jest to normalna rzecz. Ludzie, kiedy są młodzi i nic nie wiedzą, będą skrzywdzeni przez kogoś innego.

Przechodzień 3: Wszystko jest w porządku dopóki dotyczy to kobiet.

Narrator: W dzisiejszych czasach, dwie czołowe instytucje promujące pedofilię to Instytut Kinsey’a i Uniwersytet w Indiana w Bloomington, które otrzymują ponad 700 tys. dolarów rocznie z podatków. W San Francisco mieści się Instytut Zaawansowanych Badań nad Ludzką Seksualnością, prywatna instytucja założona przez kochanka Kinsey’a oraz współautora, Wardella B. Pomeroy’a, mimo tego, że na zewnątrz wygląda jak sklep, mówi się, że Instytut ten jest jak Harvard w zakresie szkoleń w dziedzinie seksualności.

Dr Judith Reisman: Instytut ten tworzy doktorów nauk humanistycznych, szkoli magistrów, nauczycieli, licencjatów, wykładowców na temat bezpiecznego seksu i wiele innych, ludzi zapobiegających rozpowszechnianiu się AIDS. Ci ludzie mają dostęp do wszystkich sal wykładowych w kraju i uczą dzieci na temat homoseksualności, heteroseksualności, biseksualności, zoofilii [bastialstwa], prezerwatyw, wszystkiego na temat seksu. We wszystkich przypadkach są to ludzie z przeszkoleniem kinsey’owskim.

Historia i agenda kryjąca się za kompleksową edukacją seksualną
Zaskarżyć „Planowana Rozwiązłość”! – dr Judith Reisman

 

Narrator: Na ich oficjalnej stronie internetowej Instytut pisze:

„… potrzeba więcej dostępnych działań społeczno-seksualnych dla tych, którzy są ograniczeni ze względu na wiek.”

Niektórzy wierzą, że jest to odniesienie do dzieci i Instytut nazywa to niedogodnością, ponieważ ich wiek sprawia, że związek z nimi jest nielegalny. Czy tak jest naprawdę? Postanowiliśmy odwiedzić Instytut i zapytać ich nie tylko o to, ale także o kilka innych informacji zawartych na stronie.

Dziennikarz: To zajmie tylko dwie minuty.

Pracownik z Instytutu: Naprawdę teraz nie mogę.

Dziennikarz: Czy mógłby pan odpowiedzieć na jedno pytanie?

Narrator: Nie trzeba mówić, ze nasze próby spotkały się z oporem.

Dziennikarz: Czy możemy dostać tylko jedną odpowiedź? Na stronie instytutu, która jest publiczna, piszecie, że wspieracie ludzi, którzy mają do czynienia z niedogodnościami seksualnymi. Czy to nie jest wpieranie pedofilii?

Pracownik z Instytutu: Nic nie powiem. Radzę, żeby wyłączył pan kamerę i wyszedł stąd w tej chwili. To posiadłość prywatna, proszę wyjść.

Narrator: Mimo, że wygląda to tak, jakby zaprzeczali, to na swojej stronie Instytut deklaruje, że:

„…każdy człowiek ma prawo do podejmowania udziału we wszelkich aktach seksualnych bądź jakichkolwiek innych czynnościach.”

„…a także, że ludzie mają prawo do wszelkiej rozrywki seksualnej, łącznie z oglądaniem materiałów o tematyce jawnie seksualnej, przedstawiającej każdy rodzaj zachowania seksualnego.”

 

Brane dosłownie, te tzw. prawa oczywiście zawierają w sobie pedofilię oraz dziecięcą pornografię. Poza tym Wardell Pomeroy, współpracownik Kinsey’a, napisał książkę „Chłopcy i seks”, w której przedstawia chłopców uprawiających seks ze zwierzętami, takimi jak psy, konie czy byki. Wardell Pomeroy twierdzi również, że kazirodztwo pomiędzy dorosłymi, a młodszymi dziećmi może okazać się satysfakcjonującym i wzbogacającym doświadczeniem.

Jednak wpływ Instytutu Pomeroy’a sięga poza świat akademicki do amerykańskich kościołów.

Dr Judith Reisman: Linia pomiędzy Kinsey’em, a obecnym zniszczeniem Kościoła Katolickiego jest bardzo prosta.

Prezenter TV (abc): Przez ostatnie cztery lata ponad 180 osób wystąpiło z oskarżeniem księży o molestowanie seksualne.

Bill Maher: Biorąc pod uwagę te surowe dane. Ankieta przeprowadzona przez amerykański Kościół Katolicki wykazała ponad 10 tysięcy oskarżeń o molestowanie seksualne przez 4300 księży.

Narrator: Nie można określić krzywdy, jaka jest wyrządzona tym ufającym rodzinom.

Prawdopodobnie została ona najlepiej uchwycona przez producentkę Amy Berg w filmie „I chroń nas ode złego”, filmie dokumentalnym o księdzu molestującym dzieci oraz cierpieniu, jakiego przysporzył on wielu dzieciom oraz ich rodzicom.

Rodzic: Zostaliśmy zdradzeni przez kościół. Kościół zdradził mnie i moją rodzinę. Zniszczył ją.

Dr Judith Reisman: Gdy Watykan wyszedł z tego cało i pojawiła się ta cała idea liberalizacji Kościoła, wyłoniła się grupa seksuologów lub psychologów przez nich przeszkolonych i weszła w grono księży kościoła katolickiego. Mieli oni pomóc w zdecydowaniu, kto jest dobrym księdzem. Odrzucili wszystkich ortodoksyjnych kandydatów, a ludzie, którzy byli niepewni bądź bardzo pewni tego, czy są homoseksualistami, zostali przepuszczeni. Ludzie, którzy nie są do końca stabilni i nie są ortodoksyjni, byli dopuszczeni do grona księży.

 

 

 

Kilka z naszych kluczowych diecezji seminariów gdzie księża są uczeni, dopuszcza pornografię z Instytutu (Wardella Pomeroy’a) zaawansowanych badań nad ludzką seksualnością. Należy szkolić księży, tak jak trenuje się personel medyczny. Używają oni pornografii w celu znieczulenia księży na homoseksualność, rozwiązłość, biseksualność i wiele innych. Używają tej pornografii do ich znieczulenia, warunkowania/urabiania i wielu przypadkach do ich uwodzenia.

Narrator: Rezultaty tego można było również zobaczyć w Kościele Protestanckim, kiedy zaczynały pojawiać się kolejne skandale, jeden po drugim, w które zamieszani byli niektórzy czołowi przywódcy ewangeliccy.

Pastor: Zgrzeszyłem Panie przeciwko Tobie.

Dr James Dobson: Przede wszystkim jest to wielka tragedia.

Ktoś w wywiadzie TV: Nancy mogę podać Ci teologiczny powód, myślę, że wróg naszych dusz. Szatan, atakuje kościół oraz atakuje prawdę.

Narrator: Tak samo jak w przypadku rzymsko-katolickiego kościoła, w skandale seksualne kościoła protestanckiego w całym kraju zamieszani byli księża oraz przywódcy religijni, którzy polowali na małe dzieci. Podczas gdy nie można zaprzeczyć dużej dozy hipokryzji, czy możliwe jest, że jest to nieunikniona konkluzja rewolucji seksualnej Kinsey’a? Społeczność tak przytłoczona jest wszechobecnym kuszeniem, że nawet ci, którzy powinni być wzorem, nie są w stanie oprzeć się tej pokusie. I co to oznacza dla Kościołów w Ameryce?

Jeff Reinke: Istnieje spory problem związany z negacją. Odwróciliśmy się do tego plecami, musimy zrozumieć, że jest to olbrzymi problem w Kościele. Sądzę, że powinna być większa uważność i zrozumienie tego tematu, sądzę też, że pastorzy powinni mówić o tym przy ołtarzu.

Narrator: Jeff Reinke jest pastorem mającym rodzinę w North Coast Calvary Chapel w Carlsbad, w Kaliforni. Wierzy, że nasza obecna wiedza na temat osób zmagających z seksualnym uzależnieniem w amerykańskich kościołach jest o wiele gorsza, niż wielu chrześcijańskich przywódców zgadza się przyznać.

Jeff Reinke: Zgadzam się, że występuje brak moralnego oburzenia w naszej dzisiejszej kulturze szczególnie w kościołach, w wielu obszarach seksualnych perwersji. Wierzę, że uzależnienie, zwłaszcza seksualne, jest największym problemem/grzechem z jakim zmaga się dzisiejszy kościół. Gdybym mógł użyć bardziej dobitnej metafory, powiedziałbym, że jest jak bryła lodowca w wodzie. Ledwo co widzimy jego czubek, jednak pod spodem jest głębokie wyparcie. To wyparcie prowadzi do samozniszczenia osobowości. Szczególnie wśród mężczyzn.

-To nic takiego. To nic takiego. To nic takiego. Patrzę tylko na zdjęcia. Wolałabyś, żebym naprawdę był z inną kobietą, żebym naprawdę cię zdradzał?
-Właściwie to wolałabym, żeby mój mąż nie wybierał ani tego, ani tego.Próbujesz dać mi wybór? Prostytutka, albo komputer?

Jeff Reinke: Nie ma tygodnia w moim biurze, żeby nie przyszła jakaś para, żebym nie dostał telefonu bądź maila w sprawie uzależnienia od seksu. Była u mnie żona, której mąż był prawnikiem w tej okolicy. Złożyła pozew o rozwód, ponieważ przez ostatnie sześć lat jej mąż był przyłapywany z prostytutkami oraz na oglądaniu pornografii, striptizu, itd. Zapytała mnie, jak to jest możliwe, że nazywał on siebie chrześcijaninem przez ostatnie pięć lat, podczas których borykał się z tym wszystkim, jak mógł nazywać siebie chrześcijaninem? Może mi pan na to odpowiedzieć, pastorze?

-Kiedy to się skończy? Nie mam zamiaru już dłużej cię kryć. A co tu jest do krycia? Nie ma w tym nic złego. Widziałaś to? Nie ma w tym nic złego.
-Tak, widziałam, tak samo jak twój syn.
-No i co?
-Co z ciebie za ojciec, nie widzisz kim się stajesz?
-Masz zamiar rozmawiać o tym, jakim jestem ojcem?
-Przestań już.
-Już skończyłem.
-To samo mówiłeś miesiące temu. Jakie z nas małżeństwo? Sprawiasz, że w ogóle nie czuję się, jakbym była twoją żoną, jakbym nie była nic warta. Musisz patrzeć na magazyny i pornografię, żeby się podniecić. Czego ode mnie oczekujesz? Nie mogę już na ciebie patrzeć. Jak mam to wytłumaczyć naszym dzieciom? Wiesz co? Masz problem. I zrobiłeś z tego nasz problem. Napraw to.

 

Epilog

 

Narrator: Biorąc pod uwagę destrukcję, która ogarnia Amerykę na wielu poziomach, pytanie brzmi: dlaczego nic nie zostało zrobione z mroczną spuścizną Kinsey’a? Odpowiedzi są skomplikowane. Wiele osób zbywa ciągnący się wpływ Kinsey’a i jego uczniów, ponieważ powiedziano im, że stan rzeczy się poprawił dzięki nim.

Często mówi się, że spada poziom zbrodni na tle seksualnym w Ameryce, a poziom gwałtów rzekomo spadł o 85% od roku 1970. Profesor prawa Anthony D’Amato opublikował w 2006 esej o tytule „Wzrasta porno, maleje gwałt”, przypisując zasługi tak zwanego obniżenia poziomu gwałtów koncernom pornograficznym. Jednak czołowi przywódcy przedstawicieli prawa mocno zaprzeczają tym doniesieniom.

Porucznik policji w Denver, James D. Ponzi jest profesorem Uniwersytetu Regis. Jego badania na temat statystyk przestępstw były prezentowane na Harwardzie oraz publikowane w dziennikach policyjnych w całym kraju. Ponzi był cytowany w maju 2005 roku w „American Police Beat”. Powiedział, że

„w 1998 roku zgwałcono i zamordowano Shannon Sheiber, a wniosek, który do sądu złożyli jej rodzice, ujawnił jak działa praktyka degradowania/umniejszania przestępstw na tle seksualnym.”

„…wydziały stosują kreatywną księgowość, aby obniżyć statystyki przestępstw.”

„Porucznik Ponzi otrzymał wiele wiadomości z różnych wydziałów w całym kraju odnośnie statystyk, które zostały spreparowane w ich miastach.”

Ponzi mówi, że

„te niższe [oficjalne] statystyki wcale nie odzwierciedlają tego, co naprawdę dzieje się w przypadku przestępstw na tle seksualnym.”

Powodem takiego oszustwa jest nacisk ze strony politycznej w celu obniżenia poziomu przestępstw, jak częściowo donosi dziennik „US News and World Report”.

W kwietniu 2000 roku napisali, że

„w starciu z polityczną gorączką, aby obniżyć ilość przestępstw w mieście, śledczy w Nowym Yorku … z Wydziału przestępstw na tle seksualnym zmieniali tysiące raportów dotyczących gwałtów i innych seksualnych napaści.”

Kapitan policji Rich Costello powiedział, że

„wysoki poziom przestępstw zmniejszyła gumka do mazania.”

W tym samym roku odkryto również, że

„FBI przeprowadziło ograniczoną kontrolę i odkryto, że policja w Filadelfii nie uwzględniła w raportach od 13 do 37 tysięcy poważnych przestępstw.”

 

Podpułkownik Dave Grossman jest profesorem psychologii w West Point oraz był nominowany do Nagrody Pullitzera. Jest znanym ekspertem w sprawie agresji ludzkiej oraz współautorem książki „Przestańmy uczyć nasze dzieci zabijania.” Na temat statystyk przestępczości powiedział, że

„spadek brutalnych przestępstw w Stanach w latach 90-tych jest bardzo mylący.”

Brutalne zbrodnie są w dalszym ciągu pięciokrotnie częstszym zjawiskiem per capita, niż w 1957 roku. Dave Grossman twierdzi, że największym czynnikiem wpływającym na mniejszy poziom przestępstw jest to, że „kłamiemy na temat danych”. Jednym ze sposobów jest manipulowanie statystykami tak, aby publika miała fałszywe wrażenie.

Na przykład na początku tego filmu powiedzieliśmy, że około 58200 dzieci zostało porwanych w 1999 roku przez osoby nie należące do rodziny. Ten raport z Departamentu Sprawiedliwości mówi, że tylko 115 z tych przypadków to prawdziwe porwanie. Jak definiują oni prawdziwe porwanie? Jako dzieci, które są przetrzymywane dla okupu, bądź przewiezione do miejsca odległego o 80 km lub więcej.

Raport donosi, że pozostałe 58.200 dzieci to ofiary, z których połowa była molestowana seksualnie. Większość ludzi w dalszym ciągu będzie myśleć, że porwano jedynie 115 dzieci. A rzeczywistość jest taka, że co najmniej 29 tysięcy dzieci jest porywanych i zgwałconych w Stanach Zjednoczonych każdego roku. Mówi się również, że liczba tych porwań jest zaniżona.

Badacze tacy jak porucznik Ponzi, z którym rozmawialiśmy podczas naszego śledztwa, wierzą, że prawdziwa liczba jest o wiele większa i nikt nie jest w stanie jej udokumentować. Jako rodzice i opiekunowie powinniśmy wziąć pod uwagę słowa byłej prokurator Anne Branner.

Anne Bremner: Widzimy wiele przypadków porwań i śmierci ostatnio dokonanych przez przestępców seksualnych. Twoje dziecko może zaginąć w jednej chwili. Myślę, że cały czas powinniście być czujni.

Narrator: Manipulacja prawdą i presja polityczna w dalszym ciągu ochrania wpływ Alfreda Kinsey’a oraz jego naśladowców przez ponad pięćdziesiąt lat. W latach 80-tych administracja Regana podjęła działania w celu zbadania wpływu pornografii. Departament Sprawiedliwości powołał dr Judith Reisman, która chciała przeprowadzić dochodzenie w sprawie Kinsey’a oraz zdjęć z Playboya, Penthouse’a oraz Hustlera. Jednak tak samo jak Komisja Reece’a spotkała się ze sprzeciwem w latach 50-tych, tak samo uciszono dr Reisman w latach 80-tych. Swoje badania rozpoczęła na Uniwersytecie Amerykańskim, jednak w momencie, kiedy poruszyła temat Kinsey’a, została zmuszona do zaprzestania badań.

Dr Judith Reisman: Mówiłam, że nie będę przeprowadzać żadnych badań na ludziach, mam zamiar jedynie przeanalizować jego pracę, rzeczy, które już napisał. Jednak powiedziało mi, że nie, nie mogę tego zrobić. Więc całkowicie złamano prawo o akademickiej wolności, ponieważ Instytut Kinsey’a miał jakiegoś rodzaju władzę w tych strukturach, która nie dopuściła do odkrycia przeze mnie tego, co się rzeczywiście dzieje, w imieniu Amerykańskiego Departamentu Sprawiedliwości. W naszym kraju, jako obiektywnemu badaczowi, nie pozwolono mi przyjrzeć się bliżej badaniom Kinsey’a.

Narrator: Dyrektorem Uniwersytetu Amerykańskiego w tym czasie był dr Richard Berenzen, który został później wplątany w skandal seksualny. Brał on udział w serii obscenicznych rozmów telefonicznych w których twierdził, że trzymał w piwnicy czteroletnią dziewczynkę, która była jego niewolnikiem seksualnym. Namierzone rozmowy były przeprowadzane z jego biura w Uniwersytecie Amerykańskim. Dr Richard Berenzen został okrzyknięty pedofilem.

Dr Judith Reisman: Rozmawiałam później z prawnikiem i okazało się, że trzymał on gazety pornograficzne w swoich szafkach. Oczyścili biuro, wyrzucili gazety pornograficzne, to odkryli dopiero później, zrobił to prawnik, który tam był i szybko uciekł (Richard Berenzen) na Uniwersytet Johna Hopkinsa i zatrzymał się tam na trzy tygodnie. Otrzymał tam pozytywną opinię.

Dziennikarz: Ma pani na myśli opinię psychologiczną?

Dr Judith Reisman: Tak, nagle było z nim wszystko w porządku.

Narrator: Jednak opozycja polityczna pojawiła się nie tylko w postaci Uniwersytetu Amerykańskiego, ale również w Waszyngtonie w sprawie analizy Playboy’a, Penthouse’a oraz Hustlera. W rezultacie, dr Reisman musiała opublikować raport na własną rękę. FBI oraz Seven Eleven zauważyło to, jak wspominaliśmy wcześniej i wtedy giganci miękkiej pornografii zaczęli kontratakować.

 

W swojej książce „Powerhouse”, dziennikarka Susan B. Torento dokumentuje, jak Playboy i Penthouse zatrudniły firmę PR z Waszyngtonu, Gray&Company, w celu wykreowania szumu medialnego, który skompromitowałby dr Reisman oraz całą Komisję Regana w sprawie pornografii. Napisała, że poradzenie sobie z Judith Reisman nie było trudne.

„Ponieważ Reisman nie miała obycia politycznego, ani żadnych sojuszników, stanowiła najłatwiejszy cel do dyskredytacji.”

Torento pisze, że

„firma Gray and Company liczyła sobie od 50 do 75 tysięcy dolarów miesięcznie za swoją kampanię przeciwko dr Reisman.”

„W tym przypadku, większość kosztów poniósł Playboy, jednak Penthouse miał również swój wkład.”

Z powodu kontrowersji, dopiero po dziesięciu latach raport dr Reisman mógł zostać oficjalnie przyjęty przez Departament Sprawiedliwości. W liście napisanym przez byłego zarządcę, Roberta Sweeta, mówił on, że

„podczas gdy wielkie, wpływowe korporacje seksualne wykorzystały niemal każdą broń w swoim arsenale, poza przemocą, aby przerwać pracę dr Reisman, nie wykazali oni, że jej odkrycia są niepoprawne bądź metodologicznie słabe, nawet w najmniejszym szczególe.”

Dr Judith Reisman: Gdybyś dbał bardziej o dzieci zamiast o ochronę środków finansowych korporacji seksualnych jak również seksualnego establishmentu.

Phil Donahue: Powiedz mi coś o przemyśle seksualnym?

Narrator: Dr Reisman przez lata walczyła ze szkodliwym wpływem przemysłu seksualnego na amerykańskie dzieci. Wielu profesorów, uczących na naszych uniwersytetach, nie tylko było związanych z czasopismem Pedofilii „Paidika”, ale również byli członkami zarządu magazynów pornograficznych, takich jak forum Penthouse’a. To są ludzie, którzy zaprojektowali program wychowania seksualnego w Ameryce.

Ponieważ Kinsey zdecydował, aby zdefiniować ból i cierpienie molestowanych dzieci jako orgazm, po czym twierdził, że dzieci są seksualne od urodzenia i powinny być nauczane o seksie najwcześniej jak to możliwe. Większość ludzi którzy promują ten program prawdopodobnie nie wie, że ten sposób myślenia jest tym, co leży u podstaw idei edukacji seksualnej w przedszkolach.

Barack Obama: Pamiętam, jak wykorzystał to w swojej kampanii przeciw mnie. Powiedział, że Barack Obama wspiera edukację seksualną w przedszkolach. Wiecie, to jest… Nie wiem co mu odpowiedzieć. Jednak jest to słuszne i trzeba to robić. Zapewnia to odpowiednie dla wieku wychowanie seksualne, oparte na nauce wychowanie seksualne w szkołach.

Krótka historia edukacji seksualnej – dr Miriam Grossman
Rada ds. Informacji i Edukacji Seksualnej Stanów Zjednoczonych – SIECUS

 

Narrator: Pamiętajcie, że to oparte na nauce wychowanie seksualne miało początek w tak zwanym naukowym zbieraniu danych przez pedofilów Kinsey’a i opublikowaniu ich w jego raportach na temat seksualności ludzi. Jest to coś, co naśladowcy Kinsey’a uparcie i w dalszym ciągu twierdzą, że jest nieistotne w nauczaniu naszych dzieci dzisiaj.

Dr John Bancroft: Te konkretne odkrycia na temat tych dzieci właściwie nie mają kompletnie znaczenia w kontekście współczesnej edukacji seksualnej.

Narrator: Spójrzcie na to nagranie nauczyciela, który pokazuje dzieciom w wieku sześciu i siedmiu lat, jak używać prezerwatyw. Z kim to siedmioletnie dziecko ma korzystać z prezerwatywy?

Kiedy weźmiecie pod uwagę, że dr nauk i profesorowie, którzy zaprojektowali te programy, otwarcie wspierali filozofię pedofilii, możemy jedynie zastanawiać się, czy wychowanie seksualne naprawdę ma na celu ochronę naszych dzieci, czy raczej ma warunkować/nauczyć je uwodzenia zboczeńców seksualnych? Czemu amerykańskie dzieci znikają? Dla tych, którzy badają wpływ Alfreda Kinsey’a, odpowiedź jest całkowicie jasna.

Instytut Kinsey’a w dalszym ciągu jest liderem w wychowaniu seksualnym i w dalszym ciągu jest opłacany z pieniędzy podatników. Dr Reisman wierzy, że Instytut powinien zostać poddany oficjalnemu śledztwu, czyli to, przed czym została powstrzymana, kiedy pracowała dla Departamentu Sprawiedliwości.

Dr Judith Reisman: Instytut Kinsey’a był tak przerażony możliwością ujawnienia prawdy, że straszyli wszystkich pozwem sądowym i robili wszystko co w ich mocy, żeby to powstrzymać politycznie jak również poprzez różne instytucje. Byli finansowani z pieniędzy fundacji Rockefellera, jak i różnego rodzaju ludzi, którzy mogli być w to wciągnięci, żeby zatrzymać Reisman. Żeby powstrzymać przed zobaczeniem tych informacji, które tam były, które należą do publiki, żeby Amerykanie mogli podejmować własne decyzje na temat tego, co jest prawdą, czy się mylę i czy powinnam zostać pozwana i wsadzona do więzienia, jeśli tak to w porządku. Czy też oni się mylą i powinniśmy mieć odpowiednie śledztwo, żeby Amerykanie odkryli i znali prawdę na temat naszej historii? I w jaki sposób dotarliśmy do tego, gdzie jesteśmy teraz? Jesteśmy w miejscu, w którym jesteśmy konfrontowani z przestępstwami, które mają miejsce w społeczeństwie i są popełniane na dzieciach.

Narrator: Powiedziano nam, że nasi Ojcowie Założyciele poszli na wojnę, aby Ameryka mogła być wolna. Jednak możemy się domyślać, jak zareagowaliby, gdyby zobaczyli nasz kraj dzisiaj oraz odkryli, w jaki sposób definiujemy wolność, za którą walczyli i ginęli odważni ludzie.

Jeszcze jedno…

Pisarz Islamski, Sayyid Qutb, cytował Raporty Kinsey’a jako dowód na to, jak bardzo zdeprawowana jest Ameryka. Jego twórczość dolała oliwy do ognia nienawiści islamskiej do Stanów Zjednoczonych. Qutb jest uznawany za ojca Al-Qa-idy oraz współczesnego ruchu terrorystycznego.